Beroemd in Esquipulas Guatemala!

En dan stap ik weer op de fiets voor de laatste 15 km naar de grens met Guatemala. Belize verlaten is simpel en duur (20 dollar departure tax), Guatemala inkomen is zo nog makkelijk en ook nog eens stukken goedkoper, 2 dollar, die in de portemenee van de Duane Beampte verdwijnt. Ik kijk al niet meer op van een beetje corruptie. Waar ik wel van op kijk zijn de vele mensen in burger kleding met Shotguns en Automatische geweren. Welkom in Guatemala!

Als ik even op de kaart kijk komt er een man uit een Mini busjes gerend naast me. Ik zeg Donde est Flores?, en hij zecht Habla Anglais? Roberto Roberto, en Roberto die wel Engels spreek komt ook uit het busje gesprongen en zegt linksaf! Haha wat een behulpzaamheid, vol goede moed sla ik linksaf.

Eens in de vijf minuten wordt ik ingehaald door een auto, en verder hoef ik de prachtige brede weg alleen te delen met Paarden, koeien, varkens en honden. Guatemala is duidelijk primitiever dan Belize. Als ik een dorp door rij rennen de kinderen honderden meters met me mee terwijl ze “Gringo Gringo!” roepen wat buitenlander betekent maar dan zonder negatieve bijklank zoals bij ons in Nederland.

Ik kom aan in El Granata vlak bij Tikal, waar ik het goedkoopste hotel uitkies. Na een halfuur sta ik echter weer buiten als zowel de WC als de Douche niet blijken te werken. Er is een prachtig hotel met Zwembad wat er veel te duur uit ziet maar ik loop toch even naar binnen. Ze hebben alleen een vierpersoonskamer voor me maar die blijkt alsnog maar 15 euro te kosten dus zo zit ik in het Sjiekste hotel van het dorp recht aan het meer met een groot zwembad, prachtige kamer, en snel internet. Ik mag Guatemala gelijk al.

De volgende dag naar Tikal waar ik de hele dag rondloop tussen de gigantische maya ruïnes, erg indrukwekkend! Op één van de tempels heb je prachtig uitzicht over de jungle terwijl je de brul apen overal om je heen hoort schreeuwen. De volgende ochtend moet ik weer vertrekken maar ik lig zo lekker in mijn prachtige hotel kamer dat ik spontaan besluit om hier nog maar een dag te blijven dus zo geniet ik nog een dagje naast het zwembad. Het lijkt wel vakantie!

De dag daarop tog maar op de fiets gestapt ook al lokte het zwembad wel erg en koers gezet naar het zuiden. ´S avonds beland ik in Finca Ixobel een resort bomvol met Amerikanen waar ik het beste en grootste kerstdiner ooit naar binnen werk.

Ik ben het fanatieke fietsen een beetje verleerd. Elke keer als de weg weer eens omhoog slingert wordt de desbetreffende berg de huid vol gescholden. Soms heb ik het idee dat ik langzaam gek wordt. Laatst betrapte ik me er al op dat ik anthousiast een paard begroete wat op de weg stond en nog verbaast was toen ik totaal geen reactie terug kreeg. Het is maar goed dat ik over iets meer dan een maand naar huis ga!

Maar tot die tijd geniet ik nog even met volle teugen! Na een rustdag in Rio Dulce neem ik de weg landinwaarts richting de Stille Oceaan, waarmee ik de Caribische kust definiet achter me laat. Om twee uur 's middags vind ik het mooi geweest en zoek een leuk hotel uit. Op aandringen van de eigenaar nuttig ik ook het avondeten in het hotel en dat had ik beter niet kunnen doen. De rest van de avond lich ik ziek op bed en de volgende ochtend is er nog geen verbetering. Ik ben eigenlijk te ziek om weer te vertrekken maar het idee dat de eigenaar me misschien expres slecht eten heeft gegeven zodat ik nog een nacht zou blijven geeft mij nieuwe krachten en laat me toch weer op de fiets stappen.

Ik rij op de hoofdweg richting Guatemala City wat op zijn zachts gezegd geen pretje is. Op de kaart staat een gravelroad die aan de andere kant van de rivier zou moeten liggen en terwijl ik die aan het zoeken ben komt George opduiken. George vind het veel te gevaarlijk voor me om daar alleen te fietsen en dat maakt die duidelijk door met zijn handen een pistool te maken en mij enkele keren neer te schieten. Er zit niks anders op, George zal mij de eerste kilometers moeten begeleiden. Terwijl hij geen woord engels spreekt weten wij toch over van alles en nog wat te praten terwijl we over deze schitterende gravelroad fietsen. Af en toe worden we gepasseerd door vrolijk toeterende Trucks die allemaal amigos van George blijken te zijn. Voor dat ik het weet hebben we 25 km afgelegt en eten we wat in een cafetje langs de weg. En dan is het voor George toch echt tijd om om te keren. Het is maar goed dat George mij beschermd heeft op deze gevaarlijke weg want zonder George hadden zijn amigos mij zeker een kopje kleiner gemaakt.

De volgende ochtend voel ik me nog steeds slecht ondanks de liters cola en water aangemengd met ORS die ik naar binnen heb gewerkt. Ik bevind met echter in Zacapa wat ook geen leuke plek is om uit te zieken. Na vijftien kilometer bestel ik een cola langs de weg en wordt mijn hoed gestolen. Nu moet ik in de volle zon verder fietsen en dat is de druppel. Ik stop één van de collectiva busjes die mij al weken lang telkens op een haar na plat rijden, de fiets gaat op het dak en zo beland ik in Esquipulas vlak voor de grens met Honduras.

Esquipulas heeft een prachtige Cathedraal wat heel veel gelovige toeristen aantrekt, quatemalese touristen om precies te zijn. Ik ben de enige echte Gringo in town als ik de Deen, Laust, die met een Guatemalaanse vrouw getrouwd is niet mee tel. Ik heb twee keer heen en weer gereden op de hoofdstraat en aan de bananen verkoper verteld dat ik uit Nederland kom maar dat blijkt genoeg te zijn om mij binnen een half uur beroemd te maken. Als ik na een dousche me hotel weer uitkom wordt er vanuit willekeurige tuctucs `Holanda!!` geroepen en als ik ergens ga lunchen wordt mij uit het niets gevraagt of ik helemaal uit Nederland ben komen fietsen. Wat is hier gebeurt?

Ik loop de Kathedraal in waar Elias op me af komt rennen die een foto van mij wil maken. Vervolgens moet ik meekomen om de foto af te laten drukken, de verkoper vraagt nog even waar ik naar toe ga met de fiets, en dan krijg ik een prachtige afdruk van mij en de Kathedraal van Esquipulas. In de namiddag weer bij dezelfde zaak gaan lunchen waar ik enthousiast onthaald wordt door het personeel. De baas komt bij mij aan tavel zitten en legt mij de weg uit naar het cafe 'Macondo' waar ik vanavond zeker weten heen moet. Nadat ze Macondo voor mij hebben toegevoegd op facebook en de weg nog even hebben uitgetekent is het personeel er nog niet zeker van dat ik het ga vinden en wordt ik door één van hen met de auto naar macondo toe gereden.

Na zoveel enthousiasme kan ik niet weigeren dus 's avonds bevind ik mij in macondo tussen mijn nieuwe vrienden die geen van alleen engels spreken maar dat maakt allemaal niet uit. Ik moet natuurlijk kennis maken met de twéé leuke meisjes in de keuken die op dit moment denk ik nog steeds bezig zijn met het proberen 'Diederik' juist uit te spreken. Terug bij de bar wordt ik dan aangeschoten door Laust de Deen, het eerste engels wat ik tegenkom in drie dagen!

Laust heeft de vreemdste levendsloop ooit. Hij kwam als derde jaars Economy student net als ik in Guatemala zonder ook maar een woord spaan te spreken. Hij ontmoete hier echter de liefde van zijn leven en heeft Guatemala nooit meer verlaten. In plaats van zijn economy studie af te maken is hij nu koffie verbouwer in Esquipulas, tussen tien duizend Guatemalese die geen van allen engels spreken.

De volgende ochtend ontmoet ik om 10 uur Laust en rijden we samen naar de koffie plantage. Eerst hebben we een stop bij zijn schoon familie waar mij snel een kop koffie en een zak met koffie bonen in de hand wordt gedrukt. Dan wordt mij alles uitgelegd over koffie en ontmoet ik de schoonvader die met een geweer over de plantage rond loopt. Dan keren we weer terug naar esquipulas. Het is oudjaars avond. Door het overgrote deel van Esquipulas wordt dat gevierd in de kathedraal met een vier uur durende dienst. Vier uur is mij iets te veel van het goede dus ik kijk eerst de Amerikaanse oudejaar conference op televisie en volg de dienst “slechts” van 10 tot 12. Dan duik ik snel onder in mijn hotel want in hier in Guatemala is het niet alleen vuurwerk wat ontploft of in vlammen opgaat op oudjaars avond.

En dan is het 2011 en is het weer tijd om te vertrekken. Ik fiets de 10 km naar Honduras waar ik zonder problemen binnen kom. Teminste, de eerste 2 km. Dan wordt ik gestopt door één agent die graag mijn paspoort wil zien. Hij kijkt lange tijd naar mijn pasfoto en nummers van mijn Amerikaanse visa tot ik hem vertel dat mijn mijn informatie voorin zit. Dom dom dom! Hij ziet mijn behulpzaamheid aan als een belediging over zijn onkennis en is bloed nijdig. Mijn paspoort waar die tog niks van begrijpt verdwijnt in zijn achterzak en hij gebaart naar mijn fiets, uitpakken! Dus ik al mijn tassen uitpakken. Mijn tent wordt er uitgepakt en beter bekeken. Ik wil hem net uitleggen dat ik daar in slaap maar weet me nog net in te houden. Dom, niet doen! Nadat hij alles bekeken heeft krijg ik gelukkig wel weer mijn paspoort terug en kan ik alles weer inpakken.

Dan is het nog 20 km en ben ik in El Salvador. Ik mag El Salvador niet. Het begon al aan de grens waar ik geen stempel kreeg in mijn paspoort waardoor er één land ontbreekt bij mijn prachtige verzameling exotische stempels. Daarnaast is de munteenheid in El Salvador de US dollar waardoor alles bijna twee keer zo duur is. Ik betaal nu gewoon 60 euro cent in plaats van 30 voor een cola in een restaurant. Het ergste is echter het getoeter! Minsten één op drie autos toeterd! En het is geen aanmoedigende toeter! Er wordt getoeterd om dezelfde reden als wij in de dierentuin tegen het glas van de slangenkooi aankloppen. Alleen om een beweging of reactie te zien. Voor mij een rede om naar de meeste auto bestuurders die mij als dierentuin atractie zien me middelvinger op te steken.

Gelukkig is El Salvador even klein als Nederlands en ben ik overmorgen alweer terug in Honduras:)!