Aardige Amerikanen en lugubere Indianen
Door: diedopdefiets
Blijf op de hoogte en volg Diederik
30 November -0001 | Verenigde Staten, Republic
Ik rij Seattle uit over zowaar een fietspad. Het kronkelt heen en weer waar ik al snel genoeg van krijg dus ik kies voor de highway die hier allemaal keurig recht zijn aangelegt. Na twee uur rijden kom ik bij de highway 9 die mij 40 kilometer naar het noorden zal voeren. Er wacht mij echter een nare verrassing. Het is een tweebaans weg waar de autos 55 mile per uur mogen. Als na verloop van tijd de vluchtstrook steeds smaller wordt vind ik het echt eng worden. Op de kaart zijn echter geen andere wegen aangegeven. Dan zijn er in eens werkzaamheden en de halve meter vluchtstrook die nog over is nu ook weg. Ik sla rechtsaf en stop bij een tankstation om wat inkopen te doen en naar een alternatieve route te vragen.
Bij het afrekenen korm ik voor het eerst in aanraking met een Amerikaan die nog nooit van Europa gehoort heeft. Dit kan ik haar met moeite nog vergeven maar ze blijkt ook geen routebeschrijving naar Arlington, 20 km verder op te kunnen geven. Geirriteerd kijk ik toe hoe ze tien minuten lang bezig is met het uitelkaar houden links en rechts door rondjes te draaien en haar armen in meest onmogelijke houdingen te wringen. Gelukkig komt er een vrachtwagen chaffeur die wel bekent is met het lokale wegen netwerk en hij weest me een naar een fietspad 2 km verderop die paralel aan de 9 naar Arlington loopt. Ben ik even blij met die wegwerkzaamheden.
S´avonds kampeer ik in een state forest. Eén overnachting kost 20 dollar maar ik krijg het gratis van `the States` als de ranger mijn fiets ziet. Het park is gigantisch, af en toe hoor je in de verte wat van andere kampeerders maar voor de rest ben ik helemaal alleen. Dan komt er een auto aanrijden met daarin een stuk of zeven hyperactieve meisjes die naast mijn tent een feestje komen houden. Paps en Mams stappen ook uit en vragen meteen of ik bij hun kom zitten. Ze maken een kampvuur en terwijl de kinderen in het inmiddels donkere bos rond dartellen maken we mars-mellows als desert. Met Greg de vader praat ik tot tot diep in de nacht door over de outdoor, we gaan mijn hele route af op de kaart, en hij verteld over zijn werk en vakantie in europa. De moeder komt even later aanzetten met allemaal telefoon nummers en emailadressen. Ik moet haar beloven toetevoegen op facebook, en nadat ik met alle 7 meisjes op de foto ben geweest kan ik gaan slapen.
De volgende ochtend heb ik alweer nieuwe buren die me gelijk uitnodigen voor een gigantisch ontbijt. Nadat ik heerlijk ontbeten heb, moet ik ook hier weer beloven de moeder toe te voegen op facebook, (wat moeten al deze Amerikaanse moeders in godsnaam op facebook?) en nadat we gebeden hebben tot god voor een goede reis ga ik op weg naar North Cascadesm mijn eerst national park in de us.
De weg is prachtig maar druk. Waar ik 4 ortlieb tasssen met spullen bij me heb pakken de Amerikanen het anders aan. Ik zie aanhangwagens met daarop kajaks, roeiboten waterscooters, speed-boten, paarden, fietsen, moters, squads en atv's, meestal voortgetrokken door een brullende hummer. Waar in nederland zulksoort monsters alleen gereden worden door mannen met één te klein uitgevallen lichaamsdeel is het hier zeker geen uitzondering als er een hoogbejaarde vrouw achter het stuur blijkt te zitten.
Bij het vallen van de avond zie ik mijn eerst zwarte beer. Tweehonderd meter voor me steekt die in eens de weg over om gelijk weer in het bos ter verdwijnen. Bij de visitor center stap ik af en ga op zoek naar Bear spray. Dat verkopen ze niet maar wel een beer belletje, wat irritant hard klingelt als je het aan je tas bint zodat je de beer niet verrast met je aanwezigheid. De verkoper laat ook nog een kanp straaltje van goed getime-de humor zien. Hij verteld me dat het handig is om het verschil te weten tussen de uitwerpselen van de ongevaarlijke zwarte beer en de gevaarlijk grizzly beer. Als ik naar de verschillen vraag, andwoordt die dat er in de uitwerpselen van grizzlys meestal één of meer belletjes te vinden zijn om vervolgend in een daverend gelach uit te barsten. What fun!
En nu we het tog over beer grappen hebben, bekijk deze beer aanval eens die ik van een andere Amerikaan te zien kreeg toen ik om serieus advies vroeg. http://www.youtube.com/watch?v=f94WI-0chv4
Ik moest kiezen, of 30 kilometer over de free-way, of door het colville indian reservaat. Die keuze is voor mij vrij makkelijk en met goede moet rij ik het gebied in opzoek naar de eerste mannen met pijl en boog dansend om een kampvuur. Ik weet niet waar jullie aan denken bij het woord indiaan, maar ik denk in iedergeval niet aan honderde roestende caravans met dikke mensen die tv zitten te kijken. En wat kijken ze kwaad! Ik weet niet hoesnel ik hier weg moet komen alleen de weg helpt niet mee. Het is een gravel road stijl omhoog. Tegen het vallen van de avond rij ik nogsteeds in een akelig gebied. Dan begint het donker te worden en voor het eerst voel ik me echt bang op deze tocht. Er is al uren lang geen auto meer langsgekomen en er komt maar geen einde aan deze gravel road. Om half 10 als het bijna donker is komt er een truck langs en ik ga midden op de weg staan en hou hem tegen. Beter kon ik het niet treffen. Twee superaardige amerikanen laden mijn fiets in de achterbak. Ze willen niet dat ik hier kampeer, want er zijn veel beren in dit gebied, dus ze zetten me rond 11 uur af bij het huis van een priester. Terwijl ik mijn tent op zet predikt hij dat god mij gered heeft, maar dat ik het noodlot niet moet tarten, terwijl zijn vrouw na 10 minuten verschijnt met een overheerlijke pizza. Een pizza smaakte nog nooit zo goed en daarna val ik als een blok in slaap.
Ps Dank voor al jullie reacties erg leuk om hier wat van thuis te horen.
Bij het afrekenen korm ik voor het eerst in aanraking met een Amerikaan die nog nooit van Europa gehoort heeft. Dit kan ik haar met moeite nog vergeven maar ze blijkt ook geen routebeschrijving naar Arlington, 20 km verder op te kunnen geven. Geirriteerd kijk ik toe hoe ze tien minuten lang bezig is met het uitelkaar houden links en rechts door rondjes te draaien en haar armen in meest onmogelijke houdingen te wringen. Gelukkig komt er een vrachtwagen chaffeur die wel bekent is met het lokale wegen netwerk en hij weest me een naar een fietspad 2 km verderop die paralel aan de 9 naar Arlington loopt. Ben ik even blij met die wegwerkzaamheden.
S´avonds kampeer ik in een state forest. Eén overnachting kost 20 dollar maar ik krijg het gratis van `the States` als de ranger mijn fiets ziet. Het park is gigantisch, af en toe hoor je in de verte wat van andere kampeerders maar voor de rest ben ik helemaal alleen. Dan komt er een auto aanrijden met daarin een stuk of zeven hyperactieve meisjes die naast mijn tent een feestje komen houden. Paps en Mams stappen ook uit en vragen meteen of ik bij hun kom zitten. Ze maken een kampvuur en terwijl de kinderen in het inmiddels donkere bos rond dartellen maken we mars-mellows als desert. Met Greg de vader praat ik tot tot diep in de nacht door over de outdoor, we gaan mijn hele route af op de kaart, en hij verteld over zijn werk en vakantie in europa. De moeder komt even later aanzetten met allemaal telefoon nummers en emailadressen. Ik moet haar beloven toetevoegen op facebook, en nadat ik met alle 7 meisjes op de foto ben geweest kan ik gaan slapen.
De volgende ochtend heb ik alweer nieuwe buren die me gelijk uitnodigen voor een gigantisch ontbijt. Nadat ik heerlijk ontbeten heb, moet ik ook hier weer beloven de moeder toe te voegen op facebook, (wat moeten al deze Amerikaanse moeders in godsnaam op facebook?) en nadat we gebeden hebben tot god voor een goede reis ga ik op weg naar North Cascadesm mijn eerst national park in de us.
De weg is prachtig maar druk. Waar ik 4 ortlieb tasssen met spullen bij me heb pakken de Amerikanen het anders aan. Ik zie aanhangwagens met daarop kajaks, roeiboten waterscooters, speed-boten, paarden, fietsen, moters, squads en atv's, meestal voortgetrokken door een brullende hummer. Waar in nederland zulksoort monsters alleen gereden worden door mannen met één te klein uitgevallen lichaamsdeel is het hier zeker geen uitzondering als er een hoogbejaarde vrouw achter het stuur blijkt te zitten.
Bij het vallen van de avond zie ik mijn eerst zwarte beer. Tweehonderd meter voor me steekt die in eens de weg over om gelijk weer in het bos ter verdwijnen. Bij de visitor center stap ik af en ga op zoek naar Bear spray. Dat verkopen ze niet maar wel een beer belletje, wat irritant hard klingelt als je het aan je tas bint zodat je de beer niet verrast met je aanwezigheid. De verkoper laat ook nog een kanp straaltje van goed getime-de humor zien. Hij verteld me dat het handig is om het verschil te weten tussen de uitwerpselen van de ongevaarlijke zwarte beer en de gevaarlijk grizzly beer. Als ik naar de verschillen vraag, andwoordt die dat er in de uitwerpselen van grizzlys meestal één of meer belletjes te vinden zijn om vervolgend in een daverend gelach uit te barsten. What fun!
En nu we het tog over beer grappen hebben, bekijk deze beer aanval eens die ik van een andere Amerikaan te zien kreeg toen ik om serieus advies vroeg. http://www.youtube.com/watch?v=f94WI-0chv4
Ik moest kiezen, of 30 kilometer over de free-way, of door het colville indian reservaat. Die keuze is voor mij vrij makkelijk en met goede moet rij ik het gebied in opzoek naar de eerste mannen met pijl en boog dansend om een kampvuur. Ik weet niet waar jullie aan denken bij het woord indiaan, maar ik denk in iedergeval niet aan honderde roestende caravans met dikke mensen die tv zitten te kijken. En wat kijken ze kwaad! Ik weet niet hoesnel ik hier weg moet komen alleen de weg helpt niet mee. Het is een gravel road stijl omhoog. Tegen het vallen van de avond rij ik nogsteeds in een akelig gebied. Dan begint het donker te worden en voor het eerst voel ik me echt bang op deze tocht. Er is al uren lang geen auto meer langsgekomen en er komt maar geen einde aan deze gravel road. Om half 10 als het bijna donker is komt er een truck langs en ik ga midden op de weg staan en hou hem tegen. Beter kon ik het niet treffen. Twee superaardige amerikanen laden mijn fiets in de achterbak. Ze willen niet dat ik hier kampeer, want er zijn veel beren in dit gebied, dus ze zetten me rond 11 uur af bij het huis van een priester. Terwijl ik mijn tent op zet predikt hij dat god mij gered heeft, maar dat ik het noodlot niet moet tarten, terwijl zijn vrouw na 10 minuten verschijnt met een overheerlijke pizza. Een pizza smaakte nog nooit zo goed en daarna val ik als een blok in slaap.
Ps Dank voor al jullie reacties erg leuk om hier wat van thuis te horen.
-
25 Augustus 2010 - 03:44
Diederik Ter Kuile:
Ha Annette. Ja de studenten waren sochtends niet zo aanspreekbaar maar wel heel aardig. Smiddags nog wat games gespeelt met ze op de nintendo. maar niet meer met ze uit gegaan. En versnellingen is gewoon een mountainbike verzet dus dat komt ook wel goed. -
25 Augustus 2010 - 03:56
Diederik Ter Kuile:
Ha Benji, ja ik snap deze site ook nog niet helemaal. Maar dat neemt niet weg dat ik jullie natuurlijk heel erg mis. Ik wil telkens zegen , ja is wel leuk ja, maar hier is dat What un, en dat klikt tog stukken minderleuk. Ook als ik het hier over hockeyen hebt gebrijpt niemand het....:S -
25 Augustus 2010 - 06:19
Paulien:
Leuk, Diederik, jouw verhalen. Wat maak je een boel mee. Ook leuk dat je zoveel mensen ontmoet en dat ze je allemaal willen verwennen. Straks kom je helemaal rond thuis met al die pizza's en marshmallows in je buik :)
-
25 Augustus 2010 - 07:18
Alies:
hey died als je op dit tempo door gaat haal je me snel in met al je avonturen! -
25 Augustus 2010 - 08:05
Grote Broer:
Ik zou gewoon 'ja, is wel leuk ja' blijven zeggen en lekker hockeyen als je daar behoefte aan hebt. Leren die Amerikanen maar een keer nederlands, doen ze ook nog eens wat nuttigs. En jammer dat je Sjoerd niet bij je hebt, die maakt altijd zijn eigen Bear Spray. Werkt trouwens ook goed tegen mensen.
Maar mooi verhaal, want daarvoor zit ik natuurlijk op deze site, ik ruik talent.
En trouwens, als je nou zorgt dat je vrijdag terug bent, kunnen we Rutger samen blutspelen met pokeren bij korfbal, zonder jou is er geen bal aan. Zie je dan! -
25 Augustus 2010 - 08:23
Kleine Broer:
Hee died! Ben je wel
Is in Amerika geweest? -
25 Augustus 2010 - 13:35
Pappa:
He Died, wat een mooi verslag. Ik heb op het web plaatjes van de North Cascades bestudeerd. Mooi park, was je in de buurt van gletchers? Ik zal je wat foto's sturen van onze vierdaagse naar parijs. -
25 Augustus 2010 - 16:09
Ellen:
Ha Died, nou we hoeven ons denk ik geen zorgen te maken dat je veel alleen bent. Je hebt wel het goede land voor de makkelijke contacten uitgekozen en je dwingt duidelijk respect af! Way to go!
-
25 Augustus 2010 - 16:15
Hooligan:
Hee diedje!
vet om al je avonturen te lezen man :)
we hebben het wel steeds over je, waar zou die nu zitten ;)
vanavond ga ik naar Ajax - Dinamo Kiev, ik zal je de uitslag ff sturen via deze site :D
Laterr!
Daan -
25 Augustus 2010 - 17:47
Annette:
Hoi Diederik, ik heb erg gelachen om je verhaal, heel leuk weer. Je moet ook wel geluk hebben met zo'n reis. Wat goed dat je zo regelmatig kan schrijven. Marius liet niet eens weten dat hij veilig was aangekomen in Mostar. Dat moest ik van zijn schoolgenote horen!
groeten en heel veel plezier, Annette -
25 Augustus 2010 - 20:43
Nep-Hooligan:
ajax 2-1 gewonnen died ;) eindelijk weer in CL :D -
25 Augustus 2010 - 23:16
BalkanNeef:
Hey Died! Gaaf om te horen! Blijkbaar is door al die gebeden god je goed gezind... Geweldig die berenbel, ik zie me al voor je met al die tassen en zo'n mooi goudschitterend belletje ringelend tussen de norse indianen door :P.
Hou je mooie verhalen vol!
Groeten uit een zonnig (lees verschrikkelijk warm) Mostar,
Marius -
26 Augustus 2010 - 09:46
Marc:
Spreken al die mensen die jij tegenkomt echt engels?? Klinkt allemaal erg leuk, hoe vind je het om alleen te fietsen? -
27 Augustus 2010 - 09:00
Marjolijn:
Hoi Died,
Ik moet vaak erg lachen ook om al die vrolijke reacties. Goed dat je laatst vrij had genomen van fietsen ook al lag je een dag achter op schema (stond in sms). Het is net als wanneer je iets maakt. Het uitvoeren kost altijd meer tijd dan je denkt. groet :) -
27 Augustus 2010 - 12:15
Benji:
Loop je een dag achter op schema Died? :p Dat kan natuurlijk niet, doorfietsen! -
29 Augustus 2010 - 09:10
Caroline:
Hallo stoere neef!
Onder de indruk van je eerste avonturen. Je kijk op de wereld verandert snel, maar zo lang dat met jouw gezonde humor gaat, komt het goed. Je beschrijving van het indianen reservaat is zeer herkenbaar! Go-Go, hve fun!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
