Kort verslag aangezien ik nu ga surfen

In El Salvador zijn overal wapens. Ik zie wapens in de trucks die passeeren, maar ook in het cafe waar ik ´s middags stop voor lunch. Er staat 145 km op de planning voor vandaag dus ik gun mijzelf nauwelijks rust zodat ik voor het donker aankom in San Miguel. `S nachts fietsen in El Salvador staat denk ik gelijk aan zelfmoord. Ik krijg kramp, ik voel me ziek maar ik blijf fietsen en kom nog net voor het donker aan in een ommuurt hotel in San Miguel. Als ik de eigenaar vraag of het veilig is in San Miguel laat hij me de cameras zien en de twee shot guns die naast de receptie staan en zecht die, `volledig veilig hier`. Je snapt dat ik die nacht heel goed geslapen heb.

En dan breekt er weer een dag aan tussen de denderende vrachtwagens en de zinderende hitte. Alsof dit nog niet erg genoeg is krijg ik binnen vier uur drie lekke banden. Mijn Schwalbe Marathons zijn er door heen dus ik koop twee nieuwe banden in de locale winkel voor 6 dollar per stuk. Tot nu toe houden ze het perfect. Ik kom aan bij de grens van Honduras en besluit hier te overnachten. Ik ga naar het internet cafe om even te mailen maar er staat ook een xbox 360 dus de rest van de avond speel ik fifa met allemaal lokale kinderen. Ik wordt volledig ingemaakt, dit komt niet alleen door mijn beperkte fifa ervaring maar ook doordat ik ergens iets verkeert geklikt heb waardoor ik niet met Nederland speel maar met Ado Den Haag.

In Honduras vind ik het in eens mooi geweest met fietsen dus pak ik een bus naar de grens met Nicaragua. In de bus passeren we twee zwaarbewapende chek points waar we zonder al te veel problemen langs komen. Als we bij de grens aankomen met Nicaragua wordt de bus bestormt door een wachtende menigte die door de ramen geld vragen, terwijl er enkele Tuctuc drivers zo brutaal zijn om op het dak te springen en de bagage er af te halen en in hun taxis te smijten. Mijn zes tassen en fiets belanden in verschillende taxis dus ik moet haast vechten om mijn bagage bij me te houden.

In nicaragua neem ik nog een bus naar de hoofdstad Managua waar ik in het eerste redelijk uitzient hotel neer stort. Rijzen met de zogenaamde Chicken Bussen met 6 tassen en een fiets terwijl je omringt wordt door kleine diefen en oplichters is een hel! Voor mij geen bussen meer.

Managua is helemaal niks dus de volgende ochtend fiets ik verder naar Granada een prachtig koloniaal stadje aan het meer van Nicaragua. `S avonds groots uiteten voor 4 euro samen met twee Italianen en een Duitser en daarna uit in een bar waar door de locals fantastisch de salsa gedanst wordt. Wij westerlingen kunnen alleen maar toekijken. Als ik nog een keer naar Midden Amerika reis, ga ik van te voren niet op Spaanse les maar op Salsa dansles.

Na nog een een dagje Managua neem ik samen met de Italianen en Duitser de boot naar Ometepe, een eiland dat gevormt wordt door twee vulkanen midden in Lago de Nicaragua. We doen een poging om één te beklimmen maar het is zo bewolkt en glad dat we het niet tot de top halen.

En dan is het nog maar 30 kilometer fietsen naar San Juan del Sur, ongeveer mijn eindpunt van mijn reis. Ik ben er al vijf dagen en het bevalt uitstekent! Het surfen is geweldig en gaat me steeds beter af, ik kan het goed vinden met alle andere backpackers in het hostel, en we gaan bijna elke avond uit. Ik heb besloten hier tot het eind van mijn reis te blijven dus nog 9 dagen. Dan fiets ik in één dag naar Liberia waar mijn vliegtuig vertrekt en is het op naar huis!