Duistere praktijken in de jungle van Belize.

“Dont cycle that way! They are going to kill you! Seriously! You better take my 80 dollar boat tour to there”. Ja dat zal wel, bij de toeristen informatie in Orange Walk speelt geld duidelijk een grotere rol dan het goed informeren van reizigers. Het is lastig om informatie te vinden over het grensgebied tussen Belize en Guatemala. De lokale bevolking in Orange Walk weet alleen de weg naar de lokale supermarkt te vinden terwijl ik bij de toeristen info wordt aangekeken door twee ogen met dollar tekens.

Ik besluit het er tog maar op te wagen. Op mijn kaart staat een gravel weg die van Orange Walk in Belize naar de Maya ruïnes van Tikal in Guatemala loopt. Op internet wordt het ten strengste afgeraden om onofficieelle grensovergangen te gebruiken maar ik ben het zat om op de northern high way van belize te fietsen waar trucks je nog geen halve meter ruimte geven terwijl ze met 100km per uur langs racen. Op naar Guatemala!

In Orange Walk campeer ik bij de Lamanai riverside retreat. Ik besluit nog een laatste poging te doen en ga met mijn kaarten naar de hotel baas die ik tot nog toe niet om advies gevraagd heb aangezien ik niet iemand vertrouw die zijn hotel ´Lamanai Riversite Retreat` noemt terwijl die 50 kilometer van de Lamanai ruïnes verwijderd is.

”Ah daar zijn de Mennonites”, is zijn eerste reactie. Vroeger waren het hard werkende boeren. Nu wordt er per vliegtuig marihuana gedumpt wat ze over de grens naar Mexico brengen. Dus ze gaan me niet vermoorden? “Nee, ze interesseren zich niet in jou. Je zal het wel zien, ze zijn stinkend rijk”. Ik weet niet wat ik hiervan moet denken, maar één ding staat vast. Ik ga een bijzondere tocht tegemoet.

Met 30 kilometer fietsen lijkt het wel alsof ik tweehonderd jaar terug ga in de tijd. Paard en wagen, papa in Duitse lederhosen, en mama in een soep jurk terwijl ze een kant versierde mandje met baby vast houd, ze rijden zo voor me langs terwijl ik aan me rijst met bonen zit. Ik ben zo onder de indruk dat ik vergeet een foto te maken. In wat voor een wereld ben ik nu weer beland?

Dit blijkt echter meer een uitzondering dan een regel. Aangekomen in Blue Creek zie ik nog wel de Duitse lederhosen maar het paard en wagen zijn vervangen door krachtige fourwheelers en Pick-up trucks. Verder licht er een prachtig brede gladde high way door het dorp. En dat terwijl de weg naar Belice City een grote gatenkaas is. Ik moet weer denken aan het drugs verhaal van de hotel baas in Orange Walk, en moet toegeven dat hier iets niet lijkt te kloppen.

Vragen kan nooit kwaad dus ik loop de lokale supermarkt in en bij de cassa informeer ik naar de ,inmiddels in mijn verbeelding, dozen vol met marihuana die hier per vliegtuig gedropt worden. Er wordt hard om gelachen en er wordt mij verteld dat de drugs niet per vliegtuig maar per boot aankomen, en wel in Belize City. En ze gaan hier de grens over naar Mexico? Nee dat gebeurt niet hier is het antwoord maar ik weet wel beter als ik de supermarkt verlaat.

Ik loop naar de rivier waar je met de boot over kan steken naar Mexico. Er is zowaar één Duane oficier aanwezig die er uit ziet alsof hij voor een paar tientjes en een kratje bier wel een oogje dicht wil doen als jij een paar pakketjes over de grens wil meenemen. Ik besluit echter mijn zoektocht naar Marihuana te laten voor wat het is en informeer naar de weg naar Guatemala. “No Road, and they will take you to prison if they find you” is het andwoord dat ik krijg. Dam it!

Ik moet terug naar Orange Walk, of toch niet. Er is nog één andere weg die door de jungle naar het zuiden loopt. Alleen ontbreekt er op de kaart zo een 15 km. Waarschijnlijk onbegaanbaar door de orkaan van afgelopen zomer is de verklaring van de douane beambte. En bovendien is dat Private land dus ga maar gewoon terug naar Orange Walk voegt hij toe. Ik laat me echter niet tegenhouden door een paar omgevallen bomen en een corrupte douane beambte dus de volgende dag sla ik de gravel weg in, op naar het zuiden!

Na nog geen vijf kilometer kom ik voor een slagboom te staan. No trespassing, private Land La Milpa staat op een groot bord naast de weg. Ik trommel de wachter op die nog licht te slapen en die ondanks het verstoren van zijn nachtrust erg vriendelijk tegen mij is en zo passeer ik het prive gebied zonder enige problemen.

Tenminste dat denk ik. Tien kilometer later wordt ik gestopt door een Pick up truck. De bestuurder Vladimir, blijkt de eigenaar van La Milpa en waarschuwt mij voor een tweede prive gebied, Gallan Jug waar ze me zeker terug gaan sturen. Je moet of een reservering hebben voor hun hotel, De Chan Chich lodge, of dagen van te voren toestemming vragen. Het enige wat ik volgens hem nog kan doen is naar zijn Resort gaan en daar aan Alvaroh, vragen of die voor mij naar de Chan Chich lodge wil bellen.

Met een naam als Vladamir of Alvaroh moet je haast wel in drugs handel zitten dus enigszins op mijn hoede loop ik eerbiedig naast mijn fiets over het terrein van de La Milpa Lodge, een aantal prachtige bungelows, een basketbal veld, een tennisbaan, en een zwembad midden in de jungle. Alvaroh is snel gevonden en die belt de Chan Chich lodge waar ze bij het horen van de naam Alvaroh onmiddellijk meewerken. Dit gaat goed.

Na twintig kilometer zwoegen, en het zien van apen en minstens dertig verschillende soorten vogels passeer ik zonder problemen de slagboom en sta ik in Gallan Jug. Gallan Jug behoort zonder twijfel de bij tien de mooiste dopen op moederaarde. Het bestaat uit enkele glooiende heuvels waar het gras zo keurig gemaaid is, al was het een golf baan. Op de toppen van de heuvels staan de meest mooie villas en terwijl ik er langs fiets hoor ik engels praten, met een Amerikaans accent, hoe kan het ook anders.

Er is een 'visiter rest center' waar ik te horen krijg dat de Chan Chich lodge vanaf vandaag gesloten is. De land eigenaar wordt opgeroepen via de Radio die tien minuten later aankomt racen met zijn fourwheeler waardoor het gelijk duidelijk is dat ik weer met een Amerikaan te doen heb. Na het beandwoorden van de typische Amerikaanse vragen ,where are you heading, how manny pounds do you carry en do you carry a gun zecht hij me dat ik mag kamperen overal waar ik wil dus ik zet me tent op 20 meter naast het visitor rest center waar hangmatten zijn opgehangen en gratis cola te verkrijgen is.

De volgende dag fiets ik over de weg die niet meer op de kaart staat. De orkaan heeft zijn sporen nagelaten maar de werknemers van Gallan Jug hebben alle omgevallen bomen keurig van de gravel road verwijderd. Dan staat er een bord langs te weg met Private Property Yalback, No Trespassing. Armed Guard on Duty. Violation will be prossecuted, dit ziet er minder goed uit. Na nog tien kilometer kom ik aan bij de slagboom waar twee Guards zijn die me duidelijk maken om te keren. Ik zeg hun dat dat drie dagen fietsen is voor mij, maar ze zijn onverbiddelijk. In uiterste wanhoop zeg ik boos dat ik “nog wel” de Chan Chich lodge voor me heb laten bellen. Dit omdat de klanten van Chan Chich heel rijk zijn dus die weiger je geen doorgang en de chan chich lodge is sinds vandaag gesloten dus er valt niks na te gaan.

Dit maakt indruk. De baas wordt opgeroepen of de Chan Chich lodge gebeld heeft om de heer Diederik door te laten. Even later klikt het op zijn amerikaans door de radio: What is his name again?” Diederik D-I-E-D-E-R-I-K. Het blijft 30 seconde stil en dan is het “Yes that is right please let him pass”. En weg ben ik.

Aangekomen in San Ignacio 10 km van de grens de officieele grensovergang naar Guatemala doe ik op internet nog even research over Gallan Jug. Het behoorde tot drie maanden geleden toe aan Barry Bowen, de twee na rijkste man in Belize. Het landgoed is 530 vierkante kilometer en ééns in de week wordt er door de klanten van de Chan Chich lodge een Jaguar gespot. Het is maar goed dat ik dat nu pas weet, anders had ik geen oog dicht gedaan in mijn tentje. Chan Chich heeft zijn eigen landingsbaan zodat klanten met een Prive vliegtuig in één keer in kunnen vliegen, en een kamer begint bij 230 US dollar per nacht.

Voor wie zin heeft heeft in een paar dagen overnachten midden in de jungle, http://www.chanchich.com/where_we_are.html . Het is alleen wel handig als je een prive vliegtuig regelt anders moet je net zo als ik 120 km af leggen over een hele slechte gravel road.