Nog wat Yellowstone en hiken hoog in de Tetons
Door: diedopdefiets
Blijf op de hoogte en volg Diederik
16 September 2010 | Verenigde Staten, Jackson
Het is 8 uur sochtends als ik alweer op de fiets zit. En 1 graad celcius maar daar kijk ik inmiddels niet meer van op. Vandaag maakt het me ook niks uit. Ik ga namelijk zwemmen in de boiling river. Dit is de enige plek waar het toegestaan is om in de hot springs te zwemmen en met 1 graad is dat geen slecht idee. Na een uurtje in het water van 40 tot 45 graden gezwommen te hebben. Stap ik ook weer op fiets. Naar Roosevilt country. The heart of grizzly habitat.
Nu ik voor 45 dollar bear spray heb gekocht wil ik een beer van dichtbij zien ookIk besluit dat ook om Mount Washburn te beklimmen waar je een goede kans hebt om een beer tegen het lijf te lopen. Alleen één probleem. De trail begint op de Dunraven pas van 2600m hoog en aangezien ik die morgen ook al met bagage moet beklimmen besluit ik maar te gaan liften. Na een kwartier stopt er een auto en tot mijn verrassing zitten er dezelfde mensen waarmee ik kennis gemaakt heb de dag daarvoor bij de Tower falls. (Berry en Pathy die er op stonden mij 20 dollar te geven om een keer een goed avonteten te bestellen) Ik ga moet weer met ze op de foto want dit keer ben ik in hikers outfit. De foto met Bikers outfit staat al op facebook.
Onderweg naar de top zie ik Big Horn Sheeps en Pronghorns, sorry weet de nederlandse vertaling niet, maar geen Beer. Een beetje teleurgesteld kom ik terug op de camping waar ik een nieuwe buurman heb gekregen Maximiliaan uit Duitsland. Hij heeft de Teton Crash Trail gelopen die ik ook wil doen dus daar wil ik meer van weten. Na het eten besluiten we nog even te gaan hiken omdat de Beeren vooral savonds actief zijn en Maximilliaan fotograaf is en graag nog wat fotos van beren wil maken,
Na een tocht van een uur geven we het op en lopen we terug naar onze tenten. En wat zien we daar! Hij loopt op de weg maar vlucht snel de heuvels op als wij aankomen lopen. De heuvels die recht naar onze tenten leiden. Terug op de campground besluit ik nog even over de heuvel te lopen om te kijken of ik hem nog van dichter bij kan zien. Ik zeg Maxiniliaan dat hij me moet gaan zoeken als ik niet in 10 minuten terug ben en ga op pad. Het is donker en je kunt niet ver zien. Ik unluck me bear spray alvast en voorzichtig stapje voor stapje daal ik de helling af. Plotseling schiet er 2 meter achter me een hert weg. In reflex spuit ik met mijn Bearspray, dit is niet grappig meer. En snel loop ik weer terug naar mijn tent, waar Maximiliaan fotos van de sterren aan het maken is. Ook mooi en stukken veiliger.
Volgende dag op de Dunraven pass is het weer raak. Een moeder beer met twee cups. Na 20 minuten gewacht te hebben staan ze nog steeds op de weg en vraag ik een auto om tussen mij en de beren in de blijven zodat ik er langs kan. Dit gaat een tijdje goed, totdat de moeder beer stopt, achter de auto langs rent, mij op twee meter passeert en van de weg af, tussen de bomen verdwijnt.
Dit vind ik een mooi moment om afscheid te nemen van Yellowstone, en op weg naar Grand Teton NP te gaan. Dit blijkt geeneens zo slecht idee te zijn want terwijl ik Yellowstone verlaat begint het te sneeuwen. Het is 10 september, even voor alle duidelijkheid. Maar goed er valt niks aan te doen, dus ik op weg naar Jenny Lake waar ik me Backcountry Permit aanvraag voor het lopen van de Teton Crash Trail.
Jenny Lake is erg mooi. Zo mooi zelfs dat je er een kamer kan huren vor 600 dollar inclusief 5 gangen dinee. Helaas licht dit iets boven mijn budget dus hou ik het maar op de campground. Als ik volgende dag zwaar bepakt Jenny Lake oversteek tussen de vele dag touristen is de hemel strak blauw en de besneeuwde tetons steken prachtig de lucht in.
Ik Passeer de Hidden Falls en Inspiration point waar ik 95 procent van de dag touristen achter me laat en alleen de cascade canyon in loop. Na vijf mijl eindigd de canyon en laat ik ook de laatste 5 procent achter om alleen te beginnen aan de klim tot de hurican pass. Langzaam stijg ik tot 3200 meter terwijl de sneeuw toeneemt. Uiteindelijk kan ik de trail alleen nog zien aan de voetstappen van twee wandelaars die de trail in de omgekeerde richting hebben gelopen.
De Laatste paar honderd meters zijn werkelijk waanzinning. Het voelt als climbing Mount Everest, de rotsen, de sneeuw, en de plotselinge wind die in je gezicht blaast bij het berijken van de pas.
Snel afgedaald aan de andere kant in Alaska Basin, en mijn tent opgezet bij Sunset lake op 2800 meter in de sneeuw. Als ik noedels wil gaan maken begeeft de pomp van mijn brander het. En na een half uurtje klungelen met mijn twee linker handen ben ik nog steeds niets verder. Na de fles schampo en tube tampasta die zijn leeg gelopen over de volledige inhoud van mijn tassen afgelopen week is dit toch wel de grootste tegenslag tot nu toe. Geen brander betekent geen Drinkwater, (water moet 3 minuten gekookt worden tegen allemaal enge ziektes), geen ontbijt (ontbijt bestaat ui Oat Meal, een soort haver waar je wat kokent water aan toe voegt om havermoutpap te krijgen) en geen avondeten.
Op de druk die nog over is in de brandstoffles weet ik nog snel 2 liter water te koken voor de volgende dag maar daarmee houd het op. Gellukkig weet ik deze problemen snel weer te vergeten, en geniet ik van de prachtige zonsondergang die weerspiegelt wordt in Sunset Lake. Vervolgends beleef ik de koudste en meest slapeloze nacht om de volgende ochtend weer op te staan met een straks blauwe hemel.
Natte schoenen en sokken weer aangetrokken en op weg naar de volgende pas die mij moet lijden naar Death Canyon. Als drinkwater doe ik nu maar Ijs in me bidon. Ik weet niet of dat wel zuiver is, maar bij de ranger station hebben ze me alleen gewaarschuwd voor het rivierwater.
Hier aan de noord zeide van de berg is de sneeuw soms tot een meter dik, en met mijn tennisschoenen aan is dat niet al te fijn wandelen. Toch haal ik het vrij gemakkelijk tot de 3300 meter hoogte en daal ik af in de Death Canyon waar een prachtige kleine zwarte beer op de weg zie. Ik kijk om me heen waar de Moeder beer rond loopt want de meeste mensen worden aangevallen doordat ze tussen een moeder en een cup inkomen. Moeder blijft echter weg dus loop ik maar door terwijl het beertje de weg opvlucht en van af boven toekijkt hoe ik verder af daal.
In de Death Canyon kom ik drie andere hikers tegen met een water filter die voor mij een paar liter water filteren. Ik kom aan Phelps lake en stort neer in het zand waar ik maar aan mijn verjaardags taart begin, het enige voedsel wat ik nog naast mijn noedels en Oat Meal. En eigenlijk mag het ook wel want vanuit de nederlandse tijd gezien ben ik al 2 uur 19.
De volgende ochtend de laatste 10 mile door de valley naar Jenny lake gestrompelt. Me voeten zijn helemaal gesloopt nadat ik 3 dagen in natte sokken heb gelopen. De relatief saaie route wordt gecompenseert door verse beer sporen op de trail. Toch is het weer schrikken als er in eens een gigantische zwarte beer midden op de trail staat. Deze beer is groter zwarter breder en angstaanjagender dan alle 6 beren die ik tot nu toe gezien heb. Hij kijkt me aan van nog geen 25 meter, en zet het in eens op een rennen. Met zo een 40 kilometer per uur verdwijnt hij met een luid gekraak tussen de bomen. Misschien is het wel waar wat de locals hier zeggen, de beren zijn even bang voor jou als jij voor hen.
Terug in jenny lake trakteer ik mezelf maar op een paar muffins, het is tenslotte nog steeds mijn verjaardag. Terwijl ik op een tarasje zit bij de visitor center komt er een andere backpacker aangewandeld. Het is Collin die ik op Alaska Basin tegen kwam en half sneeuwblind was. Hij heeft een dag pauze genomen en komt nu tegelijk aan met mij. De rest van de avond hoor ik hem uit over Rocky Mountain NP. Hij verteld over longspeak, 14000 feat high, die je zonder touwen kan beklimmen. Klikt wel als iets voor mij, alleen dan niet op tennisschoenen.
Dan verlaat ik ook Grand Teton NP richting het huis van Brian in Jackson die ik ontmoet heb bij Jenny lake en die heeft aangeboden dat ik bij hem mag komen logeren zolang als ik wilde. Onderweg zie ik nog een Moose. Dat maakt mijn verzameling wild-life bijna kompleet. Met het zien van een stuk of 200 eekhoorns 50 Elks 100 Bizons 30 herten 6 Zwarte beren 1 Pronghorn 10 Bighorn Sheeps en 1 Moose mag ik tog best tevreden zijn. Alleen de cayote, de grizzly bear en de wolf ontbreken nog aan mijn collectie maar dat geeft weer een reden om ooit weer terug te keren naar Yellowstone Park.
Nu ik voor 45 dollar bear spray heb gekocht wil ik een beer van dichtbij zien ookIk besluit dat ook om Mount Washburn te beklimmen waar je een goede kans hebt om een beer tegen het lijf te lopen. Alleen één probleem. De trail begint op de Dunraven pas van 2600m hoog en aangezien ik die morgen ook al met bagage moet beklimmen besluit ik maar te gaan liften. Na een kwartier stopt er een auto en tot mijn verrassing zitten er dezelfde mensen waarmee ik kennis gemaakt heb de dag daarvoor bij de Tower falls. (Berry en Pathy die er op stonden mij 20 dollar te geven om een keer een goed avonteten te bestellen) Ik ga moet weer met ze op de foto want dit keer ben ik in hikers outfit. De foto met Bikers outfit staat al op facebook.
Onderweg naar de top zie ik Big Horn Sheeps en Pronghorns, sorry weet de nederlandse vertaling niet, maar geen Beer. Een beetje teleurgesteld kom ik terug op de camping waar ik een nieuwe buurman heb gekregen Maximiliaan uit Duitsland. Hij heeft de Teton Crash Trail gelopen die ik ook wil doen dus daar wil ik meer van weten. Na het eten besluiten we nog even te gaan hiken omdat de Beeren vooral savonds actief zijn en Maximilliaan fotograaf is en graag nog wat fotos van beren wil maken,
Na een tocht van een uur geven we het op en lopen we terug naar onze tenten. En wat zien we daar! Hij loopt op de weg maar vlucht snel de heuvels op als wij aankomen lopen. De heuvels die recht naar onze tenten leiden. Terug op de campground besluit ik nog even over de heuvel te lopen om te kijken of ik hem nog van dichter bij kan zien. Ik zeg Maxiniliaan dat hij me moet gaan zoeken als ik niet in 10 minuten terug ben en ga op pad. Het is donker en je kunt niet ver zien. Ik unluck me bear spray alvast en voorzichtig stapje voor stapje daal ik de helling af. Plotseling schiet er 2 meter achter me een hert weg. In reflex spuit ik met mijn Bearspray, dit is niet grappig meer. En snel loop ik weer terug naar mijn tent, waar Maximiliaan fotos van de sterren aan het maken is. Ook mooi en stukken veiliger.
Volgende dag op de Dunraven pass is het weer raak. Een moeder beer met twee cups. Na 20 minuten gewacht te hebben staan ze nog steeds op de weg en vraag ik een auto om tussen mij en de beren in de blijven zodat ik er langs kan. Dit gaat een tijdje goed, totdat de moeder beer stopt, achter de auto langs rent, mij op twee meter passeert en van de weg af, tussen de bomen verdwijnt.
Dit vind ik een mooi moment om afscheid te nemen van Yellowstone, en op weg naar Grand Teton NP te gaan. Dit blijkt geeneens zo slecht idee te zijn want terwijl ik Yellowstone verlaat begint het te sneeuwen. Het is 10 september, even voor alle duidelijkheid. Maar goed er valt niks aan te doen, dus ik op weg naar Jenny Lake waar ik me Backcountry Permit aanvraag voor het lopen van de Teton Crash Trail.
Jenny Lake is erg mooi. Zo mooi zelfs dat je er een kamer kan huren vor 600 dollar inclusief 5 gangen dinee. Helaas licht dit iets boven mijn budget dus hou ik het maar op de campground. Als ik volgende dag zwaar bepakt Jenny Lake oversteek tussen de vele dag touristen is de hemel strak blauw en de besneeuwde tetons steken prachtig de lucht in.
Ik Passeer de Hidden Falls en Inspiration point waar ik 95 procent van de dag touristen achter me laat en alleen de cascade canyon in loop. Na vijf mijl eindigd de canyon en laat ik ook de laatste 5 procent achter om alleen te beginnen aan de klim tot de hurican pass. Langzaam stijg ik tot 3200 meter terwijl de sneeuw toeneemt. Uiteindelijk kan ik de trail alleen nog zien aan de voetstappen van twee wandelaars die de trail in de omgekeerde richting hebben gelopen.
De Laatste paar honderd meters zijn werkelijk waanzinning. Het voelt als climbing Mount Everest, de rotsen, de sneeuw, en de plotselinge wind die in je gezicht blaast bij het berijken van de pas.
Snel afgedaald aan de andere kant in Alaska Basin, en mijn tent opgezet bij Sunset lake op 2800 meter in de sneeuw. Als ik noedels wil gaan maken begeeft de pomp van mijn brander het. En na een half uurtje klungelen met mijn twee linker handen ben ik nog steeds niets verder. Na de fles schampo en tube tampasta die zijn leeg gelopen over de volledige inhoud van mijn tassen afgelopen week is dit toch wel de grootste tegenslag tot nu toe. Geen brander betekent geen Drinkwater, (water moet 3 minuten gekookt worden tegen allemaal enge ziektes), geen ontbijt (ontbijt bestaat ui Oat Meal, een soort haver waar je wat kokent water aan toe voegt om havermoutpap te krijgen) en geen avondeten.
Op de druk die nog over is in de brandstoffles weet ik nog snel 2 liter water te koken voor de volgende dag maar daarmee houd het op. Gellukkig weet ik deze problemen snel weer te vergeten, en geniet ik van de prachtige zonsondergang die weerspiegelt wordt in Sunset Lake. Vervolgends beleef ik de koudste en meest slapeloze nacht om de volgende ochtend weer op te staan met een straks blauwe hemel.
Natte schoenen en sokken weer aangetrokken en op weg naar de volgende pas die mij moet lijden naar Death Canyon. Als drinkwater doe ik nu maar Ijs in me bidon. Ik weet niet of dat wel zuiver is, maar bij de ranger station hebben ze me alleen gewaarschuwd voor het rivierwater.
Hier aan de noord zeide van de berg is de sneeuw soms tot een meter dik, en met mijn tennisschoenen aan is dat niet al te fijn wandelen. Toch haal ik het vrij gemakkelijk tot de 3300 meter hoogte en daal ik af in de Death Canyon waar een prachtige kleine zwarte beer op de weg zie. Ik kijk om me heen waar de Moeder beer rond loopt want de meeste mensen worden aangevallen doordat ze tussen een moeder en een cup inkomen. Moeder blijft echter weg dus loop ik maar door terwijl het beertje de weg opvlucht en van af boven toekijkt hoe ik verder af daal.
In de Death Canyon kom ik drie andere hikers tegen met een water filter die voor mij een paar liter water filteren. Ik kom aan Phelps lake en stort neer in het zand waar ik maar aan mijn verjaardags taart begin, het enige voedsel wat ik nog naast mijn noedels en Oat Meal. En eigenlijk mag het ook wel want vanuit de nederlandse tijd gezien ben ik al 2 uur 19.
De volgende ochtend de laatste 10 mile door de valley naar Jenny lake gestrompelt. Me voeten zijn helemaal gesloopt nadat ik 3 dagen in natte sokken heb gelopen. De relatief saaie route wordt gecompenseert door verse beer sporen op de trail. Toch is het weer schrikken als er in eens een gigantische zwarte beer midden op de trail staat. Deze beer is groter zwarter breder en angstaanjagender dan alle 6 beren die ik tot nu toe gezien heb. Hij kijkt me aan van nog geen 25 meter, en zet het in eens op een rennen. Met zo een 40 kilometer per uur verdwijnt hij met een luid gekraak tussen de bomen. Misschien is het wel waar wat de locals hier zeggen, de beren zijn even bang voor jou als jij voor hen.
Terug in jenny lake trakteer ik mezelf maar op een paar muffins, het is tenslotte nog steeds mijn verjaardag. Terwijl ik op een tarasje zit bij de visitor center komt er een andere backpacker aangewandeld. Het is Collin die ik op Alaska Basin tegen kwam en half sneeuwblind was. Hij heeft een dag pauze genomen en komt nu tegelijk aan met mij. De rest van de avond hoor ik hem uit over Rocky Mountain NP. Hij verteld over longspeak, 14000 feat high, die je zonder touwen kan beklimmen. Klikt wel als iets voor mij, alleen dan niet op tennisschoenen.
Dan verlaat ik ook Grand Teton NP richting het huis van Brian in Jackson die ik ontmoet heb bij Jenny lake en die heeft aangeboden dat ik bij hem mag komen logeren zolang als ik wilde. Onderweg zie ik nog een Moose. Dat maakt mijn verzameling wild-life bijna kompleet. Met het zien van een stuk of 200 eekhoorns 50 Elks 100 Bizons 30 herten 6 Zwarte beren 1 Pronghorn 10 Bighorn Sheeps en 1 Moose mag ik tog best tevreden zijn. Alleen de cayote, de grizzly bear en de wolf ontbreken nog aan mijn collectie maar dat geeft weer een reden om ooit weer terug te keren naar Yellowstone Park.
-
16 September 2010 - 14:53
Daan:
klinkt goed man! :)
en nog gefeliciteerd he!
D -
16 September 2010 - 15:03
Grote Broer:
Tweede -
16 September 2010 - 15:15
Grotere Zus:
derde
pff wat een verhalen zeg!!en mooie foto, als je zo naar boven klimt met dat meer achter je. Ik ben weer druk bezig met de uni en begonnen met voetbal in een meidenteam. nog niet een erg groot succes want ik scoor bijna alles en dat wordt n beetje eentonig. maargoed t zal wel beter worden als de anderen ook wat training hebben. verder zit ik met allemaal mensen van de hele wereld in me master, dat is wel echt heel leuk! wil je al naar huis?
xx -
16 September 2010 - 15:16
Giorgio Aka James Bo:
mocht je ooit niet meer weten wat je moet doen met je leven ga dan al je verhalen zo schrijven zoals je ze hier schrijft. ik denk dat je er nog een aardig zakcentje mee kan verdienen. ik hoop dat je het nog leuk heb. er vergeet niet. De reis die de mens maakt naar zijn bestemming heeft een veel grotere waarde dan waarvoor hij naar die bestemming komt.
greetz
you know -
16 September 2010 - 15:19
Lisanne:
Wooow klinkt allemaal zo vet :D
&Nog gefeliciteerd!! :D
-
16 September 2010 - 16:28
Paulien:
Dag Diederik,
Je wordt steeds stoerder, wie gaat er nu kamperen in de sneeuw....? ik hoef niet hoor! En dat zonder warm ontbijt. De foto van Yellowstone maakt mooi duidelijk waarom het daar zo heet, daar had ik nog nooit over nagedacht.
Wil je wel weer terug naar dat saaie, platte Nl? Straks wordt je net zo'n avonturier als Frank van Rijn, die 'reizende schrijver' of 'schrijvende reiziger'. Groetjes! -
16 September 2010 - 18:44
Omoes :
adembenemende verhalen -
16 September 2010 - 19:57
Annette:
Wat een avonturen zeg. Ik vind het ongelofelijk. Ik wist niet dat jij ook zo goed tegen ontberingen kon. Hoe staat het met een goed hotel? Nou ja, alle mooie natuur maakt het wel goed. ik sluit me aan bij de anderen, je geld verdienen met mooie verhalen schrijven kan zeker! -
17 September 2010 - 10:01
Marjolijn:
Ben benieuwd of die brander het weer gaat doen. Misschien komt het door de kou, vaak zijn die dingen verstopt door roet. Wat een tocht...! -
17 September 2010 - 11:04
Mitchel Nooij:
Yo man,
nog gefeliciteerd, klinkt allemaal wel spannend:P veel plezier! -
19 September 2010 - 11:41
Oma Lies:
ik lees het steeds opnieuw, om het allemaal te kunnen/blijven volgen -
19 September 2010 - 19:39
Annette:
De filmpjes zijn leuk zeg, zeker om je stem weer even te horen! -
20 September 2010 - 10:45
Siewerd Bohncke:
Wat een geweldige verhalen man!
en fantastische foto's
heel stoer!
-
20 September 2010 - 13:23
Marc:
De Turken hebben youtube geblokkeerd!! -
22 September 2010 - 15:21
Anneke:
Gegriezeld van jouw berenverhalen en ook genoten. Neem aan dat je inmiddels alweer kan koken en dat jouw voeten droog zijn.
Qua temperatuur en landschap een heel verschil met Turkije, waar Marc nu fietst.
Kijk uit naar jouw volgende verslag.
Groet,
Anneke -
23 September 2010 - 18:52
Wim :
Jouw blog Yellow gelezen. Ik zie het voor je zoals je het beschrijft. On het echt is het toch 1000 x mooier. Ik moet er niet aan denken 3 dagen met natte sokken en tennisschoenen bij 1 graad rond te lopen. Had je geen plastic zakjes om je sokken kunnen doen? Tip van mij, heb ik ook nog recent gedaan.
Died, maak het goed en pas goed op jezelf. Groet Wim -
27 September 2010 - 14:37
Benno:
Goede morgen Diederik, We genieten erg van je verslagen. Nurit vindt het helemaal het toppunt van humor. Erg verstandig dat je over Mexco heen vliegt. Je hoort er op het moment niets dan ellende over. Een goed tocht nog,
Benno
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
