Trail ridge road en bezope gezelschap op Longspeak
Door: diedopdefiets
Blijf op de hoogte en volg Diederik
03 Oktober 2010 | Verenigde Staten, Nederland
In Grandlake logeer in in Hostel Shadowcliff, een vreemde naam voor een hostel dat de hele dag in de zon staat, en op mijn kamer loopt de temperatuur dan ook aardig op. Savonds is er een vriendengroep uit Denver die één vriend missen waar ze wel al voor betaald hebben en daardoor heb ik gratis avondeten en ontbijt terwijl ik wordt uitgehoord over mijn reis. Na het eten help ik met de afwas, het is namelijk een hostel zonder winstoogmerk wat inhoud dat de klanten meehelpen met onderhouden. ook als ze die dag al 130 km gefietst hebben.
Tijdens het afwassen maak ik kennis met Dylan. Hij is één jaar ouder dan ik. Is net als ik na zijn high school gaan reizen voor een half jaar. Alleen hij is na twee jaar nog steeds niet thuis gekomen. Nu werkt hij tijdelijk in het hostel om weer wat geld bij te verdienen. Ik vertel hem over mijn plan om Longspeak te beklimmen en gelijk vraagt hij of hij mee mag wat ik graag aanneem. Niet alleen kan ik na al die tijd wel wat gezelschap gebruiken maar op de dag van mijn aankomst is er weer iemand te pletter gevallen op longspeak. De derde al dit jaar.
Dylan weet na lang onderhandelen voor 1 oktober vrij te krijgen, (boss is een advocaat, erg sniekie, en je moet hem dus goed in de gaten houden alsdus dylan). Dat terwijl ik boss alleen maar 2 avonden lang gitaar heb horen spelen terwijl hij aan het bier zat, maar goed. Ik heb nu dus drie dagen voordat ik op Longspeak Campgound moet zijn wat helemaal aan het andere park licht,
De volgende ochtend fiets ik dan het park in en stop bij het visitor center om te informeren naar hiker-biker sites op de campground. Die zijn er dus niet. Wat betekent dat mijn overnachtingen in dit park 20 dollar per nacht gaan kosten, mijn complete dagelijkse budget, waarvan ik ook moet eten toegangskaartjes betalen en ga zo maar door. Er rest mij niks anders dan een backcountry permit aan te vragen waardoor ik straks na het fietsen van de trail ridge road ook nog een stuk moet gaan hiken naar mijn backsountry site.
Maar goed daar zijn we voorlopig nog niet. Eerst moet ik de trail ridge road nog over. Een weg die tot 3712 meter gaat met overal prachtige vergezichten. Terwijl ik langszaam omhoog fiets halen passeerrende moterrijders halsbrekende touren uit om mij fanatiek aan te moedigen. Bij het restaurant vlak voor de top hoor ik een mevrouw in het voorbijgaan zeggen. Oh my god! He made it!. En dan is het omlaag. 40 kilometer omlaag met snelheden die oplopen tot de 70 km per uur.
Desondanks is het al 6 uur als ik bij Cubtrailhad ben waarvandaan het nog 5 km lopen is naar mijn campsite. Terwijl ik gedacht had hier in alle rust mijn bagage te verstoppen (trails zijn altijd bijzonder leeg in Amerika als er ook een weg naar 3700 m gaat) staan er in eens over de honderd autos geparkeert. Ook gewoon midden op de weg aangezien de parkeerplaats vol is. Het blijkt een bekende ¨plek te zijn om in de avond Elks te spotten die dan uit het bos te voorschijnkomen. Het is paringstijd wat inhoud dat alle vrouwtjes in een groep lopen terwijl er één Bull met een gigantisch gewei rondjes omheen loopt om andere mannetjes op afstand te houden.
Na dit schouwspel een kwartiertje te hebben aangekeken is het volledig donker als ik met mijn wandelling begin. Met mijn knijpkat weet ik de trail enigszins te verlichten maar elke wegschietende vogel bezorgd mij een hartverlamming, ik ben namelijk nog steeds in Bear country. De sterren zijn weer eens prachtig als ik me tent op zet en ik bekijk nog even goed andromeda voordat ik in slaap val.
De dag daarop loop ik met mijn prachtige nieuwe bergschoenen, naar 3200 meter naar mijn nieuwe campsite bij Andrews Glacier. Onderweg passeer ik werkelijk waanzinnige bergmeertjes zo ongelovelijk helder! En dat met gigantische rotswanden en gletschers op de achtergrond! Ik waad naar een eilandje in het midden (KOUD!!') waar ik een middagje aan het tekenen ben, in mijn dagboek schrijf en kook.
De volgende ochtend loop ik naar het meertje waar Andrwes Glacier in uit mond op 3500 meter. Waanzinnig maar om niet in herhaling te vallen verwijs ik maar even door naar de fotos.
Na nog een dag gecampeerd te hebben bij Andrews glacier daal ik af en fiets ik naar Longspeak camground. Tijd voor het echte werk. Het zit me echter niet mee. Nadat mijn Ipod scherm barst doordat ik het laat vallen, blijkt het water afgesloten. Waardoor ik 10 liter beekwater moet gaan koken. Als dan ook nog eens mijn lucivers op blijken te zijn en nieuwe moet lenen van mijn Roemeense buurman George, is na 5 liter water mijn benzine op.
De rest van de avond praat ik met George. Hij is een goede bergklimmer, heeft Andrews glacier beklommen met een ice axe en claws, iets wat in mijn herinneringen onmogelijk lijkt
, maar heeft vandaag gefaald bij het klimmen van Longspeak. Hoogteziekte, vermoeidheid en de stijle rotswanden dwongen hem om te keren. In eens lijkt het beklimmen van Longspeak iets onmogelijks maar nu kan ik Dylan niet meer afzeggen.
De regel is om 3 uur in de ochtend te vertrekken zodat je 10 uur op de top kan zijn om optijd af te dalen aangezien er smiddags vaak onweersbuien op komen zetten. Een reden voor Dylan om om 6 uur af te spreken. Ik weet er nog 5 uur van te maken, dus tien voor vijf loop ik van af te camping naar de trailhaid als er in eens een maniak over de weg komt aanstuifen met zo een 120 kilometer per uur. Dylan stapt uit en ik ruik een sterke dranklucht. Als ik hier even naar vraag grijnsd hij en zegd hij lachend dat hij ook nog wat `green stuff` voor ons mee heeft voor op de top.
Na anderhalf uur, terwijl we de boomgrens passeeren (3300m), komt langzaam de zon op. Terwijl de lucht om de zwarte bergen langzaam rood en oranje kleurt, klimt Dylan als een berggeit telkens een stukje voor me uit om dan weer te stoppen en snel wat fotos te maken. Om acht uur berijken we Boulderfield. De trail, of wat daar van over was, houd nu defenitief op en maakt plaats voor een vlakte vol met gigantische stenen waar je over heen moet kleuteren om aan de andere kant te komen. De stenen liggen niet allemaal vast en je moed verdomd goed uitkijken om niet hier al je enkel te verzwikken.
Aan het eind van de vlakte doemt keyhole op. Het lijkt wel een opening in de berg en doet zijn naam zeker eer aan. Op het moment dat we door de Keyhole klimmen zien we de eerste klimmer al op de weg terug. Er zijn ook mensen hier die om half 2 gestart zijn. De route wordt stijler en stijler en is alleen nog gemarkeert door rode stippen die op de rotsen getekent zijn. Langzamerhand gaat de ijle lucht meespelen en nu ben ik de gene die vooruit klimt.
Na ruim anderhalf uur klimmen komen we op de narrrows. Een riggel van soms een halve meter breed terwijl aan de eene kant de berg 100 meter vertikaal omhoog schiet en aan de andere kant 100 meter naar beneden. Door sterke rukwinden zijn klimmers gewoon van de riggel afgewaaid maar vandaag hebben we alleen prachtig weer. Via deze riggel komen we op de west flank van de berg waarvandaan het alleen nog zestig meter, zeer stijl., met handen en voeten, omhoog kleuteren is.
En dan staan we op de top! Als je naar het oosten kijkt zie je een eindloze platte vlakte. Noord, zuid en west zie je de gigantische Rocky mountains. We zien de trail ridge road, en de resultaten van een bosbrand van zo een 60 hektare. Door een sigaret van een visser aangestoken. Ik kan de route zien die ik afgelopen drie dagen gelopen heb, inclusief Andrews glacier en alle prachtige bergmeertjes. Voordat we afdalen lunchen we, wat bij Dylan gepaart gaat met wat van de `green stuff`` een aanbod dat ik tot zijn teleurstelling af sla.
En dan is het afdalen. Waar de heenweg soms al echt lastig was is het afdalen alleen nog maar moelijker. Soms kan je alleen gaan zitten en je met handen en voeten zoveel mogelijk afremmen terwijl je naar beneden glijd. Dylan is minstens drie keer zo snel, de wiet heeft duidelijk invloed op hem. Terwijl hij hele lawines van rollende stenen veroorzaakt kijken andere klimmers hoofdschuddend toe. Hij stopt telkens om op mij te wachten terwijl hij tientallen fotos om zich heen schiet, met uitroepen als. `Ohhh I Love poeple on rocks`! Of, i know the Title for this picture. Three people struggling for there life terwijl hij ongegeneerd fotos maakt van mensen die zich in de meest benauwde posieties bevinden.
Maar Dylan is en blijft een uitstekende klimmer, dus om drie uur zijn we bijde weer veilig terug op de camping. Samen rijden we naar Estes park, terwijl hij in de bochten stuurt met zijn knieen zodat hij met zijn handen een sigaret aan kan steken. We drinken wat om onze overwinning te vieren en spreken af om in Caleforinie weer samen te gaan hiken. En dan moet ik helaas weer afscheid nemen. Hij mag dan de meest idioote Amerikaan zijn die ik tot nu toe ontmoet heb. Ik mag hem heel erg en ik heb niet vaak zoveel moeten lachen als deze dag. Gelukkig zie ik hem weeer in california. Want zoals dylan zij. ` ook al ben ik aan de andere kant van de states. Ik rij naar je toe om nog een keer zo een geweldige hike te maken`.
Al met al was Longspeak de mooiste ervaring tot nu toe. Het was lastig maar niet echt gevaarlijk. Ik denk dat je alleen door slecht weer, of hoogte zieke, en heel veel peg hier serieus in de problemen kan komen. Of je moet risico's nemen, zoals Dylan die op dezelfde manier afdaalt als dat hij auto rijd.
Terug op de camping ga ik voor het eerst maar eens hout sprokkelen voor een kampvuur. Niet omdat ik nou zo graag een kampvuur wil maar omdat werkelijk alle amerikaanse buren savonds een kampvuur hebben en ik de enige ben zonder. Kamperen zonder kampvuur is voor de Amerikanen denk ik het zelfde als wachten met een fietser inhalen op het moment dat er ook een tegenligger aankomt. Na een uur ploeteren zien de kinderen van de buren dat het niks gaat worden met mijn kampvuuur en vragen ze of ze mijn hout mogen hebben en eindigt mijn eerste en laatste poging voor een kampvuur.
En zo zijn er mensen in Rcokymountain NP die met het weggooien van een sigarret 60 hectare bos in lichter laaien kunnen zetten en mensen die na een halve liter benzine en 2 doosjes lucivers nog steeds zonder kampvuur gaan slapen. Net zoals er mensen zijn die dronken en stoned de berg op huppelen en mensen die met veel ervaring en goede voorbereiding alsnog halverwege moeten omkeren.
En toen had ik al bijna drie pagina's vol geschreven, veel meer dan iemand tijd en zin voor heeft om te lezen, maar korter kon ik deze waanzinnige week niet formuleren.
Ps Fotos van Dylan (fotograaf) komen later.
Tijdens het afwassen maak ik kennis met Dylan. Hij is één jaar ouder dan ik. Is net als ik na zijn high school gaan reizen voor een half jaar. Alleen hij is na twee jaar nog steeds niet thuis gekomen. Nu werkt hij tijdelijk in het hostel om weer wat geld bij te verdienen. Ik vertel hem over mijn plan om Longspeak te beklimmen en gelijk vraagt hij of hij mee mag wat ik graag aanneem. Niet alleen kan ik na al die tijd wel wat gezelschap gebruiken maar op de dag van mijn aankomst is er weer iemand te pletter gevallen op longspeak. De derde al dit jaar.
Dylan weet na lang onderhandelen voor 1 oktober vrij te krijgen, (boss is een advocaat, erg sniekie, en je moet hem dus goed in de gaten houden alsdus dylan). Dat terwijl ik boss alleen maar 2 avonden lang gitaar heb horen spelen terwijl hij aan het bier zat, maar goed. Ik heb nu dus drie dagen voordat ik op Longspeak Campgound moet zijn wat helemaal aan het andere park licht,
De volgende ochtend fiets ik dan het park in en stop bij het visitor center om te informeren naar hiker-biker sites op de campground. Die zijn er dus niet. Wat betekent dat mijn overnachtingen in dit park 20 dollar per nacht gaan kosten, mijn complete dagelijkse budget, waarvan ik ook moet eten toegangskaartjes betalen en ga zo maar door. Er rest mij niks anders dan een backcountry permit aan te vragen waardoor ik straks na het fietsen van de trail ridge road ook nog een stuk moet gaan hiken naar mijn backsountry site.
Maar goed daar zijn we voorlopig nog niet. Eerst moet ik de trail ridge road nog over. Een weg die tot 3712 meter gaat met overal prachtige vergezichten. Terwijl ik langszaam omhoog fiets halen passeerrende moterrijders halsbrekende touren uit om mij fanatiek aan te moedigen. Bij het restaurant vlak voor de top hoor ik een mevrouw in het voorbijgaan zeggen. Oh my god! He made it!. En dan is het omlaag. 40 kilometer omlaag met snelheden die oplopen tot de 70 km per uur.
Desondanks is het al 6 uur als ik bij Cubtrailhad ben waarvandaan het nog 5 km lopen is naar mijn campsite. Terwijl ik gedacht had hier in alle rust mijn bagage te verstoppen (trails zijn altijd bijzonder leeg in Amerika als er ook een weg naar 3700 m gaat) staan er in eens over de honderd autos geparkeert. Ook gewoon midden op de weg aangezien de parkeerplaats vol is. Het blijkt een bekende ¨plek te zijn om in de avond Elks te spotten die dan uit het bos te voorschijnkomen. Het is paringstijd wat inhoud dat alle vrouwtjes in een groep lopen terwijl er één Bull met een gigantisch gewei rondjes omheen loopt om andere mannetjes op afstand te houden.
Na dit schouwspel een kwartiertje te hebben aangekeken is het volledig donker als ik met mijn wandelling begin. Met mijn knijpkat weet ik de trail enigszins te verlichten maar elke wegschietende vogel bezorgd mij een hartverlamming, ik ben namelijk nog steeds in Bear country. De sterren zijn weer eens prachtig als ik me tent op zet en ik bekijk nog even goed andromeda voordat ik in slaap val.
De dag daarop loop ik met mijn prachtige nieuwe bergschoenen, naar 3200 meter naar mijn nieuwe campsite bij Andrews Glacier. Onderweg passeer ik werkelijk waanzinnige bergmeertjes zo ongelovelijk helder! En dat met gigantische rotswanden en gletschers op de achtergrond! Ik waad naar een eilandje in het midden (KOUD!!') waar ik een middagje aan het tekenen ben, in mijn dagboek schrijf en kook.
De volgende ochtend loop ik naar het meertje waar Andrwes Glacier in uit mond op 3500 meter. Waanzinnig maar om niet in herhaling te vallen verwijs ik maar even door naar de fotos.
Na nog een dag gecampeerd te hebben bij Andrews glacier daal ik af en fiets ik naar Longspeak camground. Tijd voor het echte werk. Het zit me echter niet mee. Nadat mijn Ipod scherm barst doordat ik het laat vallen, blijkt het water afgesloten. Waardoor ik 10 liter beekwater moet gaan koken. Als dan ook nog eens mijn lucivers op blijken te zijn en nieuwe moet lenen van mijn Roemeense buurman George, is na 5 liter water mijn benzine op.
De rest van de avond praat ik met George. Hij is een goede bergklimmer, heeft Andrews glacier beklommen met een ice axe en claws, iets wat in mijn herinneringen onmogelijk lijkt
, maar heeft vandaag gefaald bij het klimmen van Longspeak. Hoogteziekte, vermoeidheid en de stijle rotswanden dwongen hem om te keren. In eens lijkt het beklimmen van Longspeak iets onmogelijks maar nu kan ik Dylan niet meer afzeggen.
De regel is om 3 uur in de ochtend te vertrekken zodat je 10 uur op de top kan zijn om optijd af te dalen aangezien er smiddags vaak onweersbuien op komen zetten. Een reden voor Dylan om om 6 uur af te spreken. Ik weet er nog 5 uur van te maken, dus tien voor vijf loop ik van af te camping naar de trailhaid als er in eens een maniak over de weg komt aanstuifen met zo een 120 kilometer per uur. Dylan stapt uit en ik ruik een sterke dranklucht. Als ik hier even naar vraag grijnsd hij en zegd hij lachend dat hij ook nog wat `green stuff` voor ons mee heeft voor op de top.
Na anderhalf uur, terwijl we de boomgrens passeeren (3300m), komt langzaam de zon op. Terwijl de lucht om de zwarte bergen langzaam rood en oranje kleurt, klimt Dylan als een berggeit telkens een stukje voor me uit om dan weer te stoppen en snel wat fotos te maken. Om acht uur berijken we Boulderfield. De trail, of wat daar van over was, houd nu defenitief op en maakt plaats voor een vlakte vol met gigantische stenen waar je over heen moet kleuteren om aan de andere kant te komen. De stenen liggen niet allemaal vast en je moed verdomd goed uitkijken om niet hier al je enkel te verzwikken.
Aan het eind van de vlakte doemt keyhole op. Het lijkt wel een opening in de berg en doet zijn naam zeker eer aan. Op het moment dat we door de Keyhole klimmen zien we de eerste klimmer al op de weg terug. Er zijn ook mensen hier die om half 2 gestart zijn. De route wordt stijler en stijler en is alleen nog gemarkeert door rode stippen die op de rotsen getekent zijn. Langzamerhand gaat de ijle lucht meespelen en nu ben ik de gene die vooruit klimt.
Na ruim anderhalf uur klimmen komen we op de narrrows. Een riggel van soms een halve meter breed terwijl aan de eene kant de berg 100 meter vertikaal omhoog schiet en aan de andere kant 100 meter naar beneden. Door sterke rukwinden zijn klimmers gewoon van de riggel afgewaaid maar vandaag hebben we alleen prachtig weer. Via deze riggel komen we op de west flank van de berg waarvandaan het alleen nog zestig meter, zeer stijl., met handen en voeten, omhoog kleuteren is.
En dan staan we op de top! Als je naar het oosten kijkt zie je een eindloze platte vlakte. Noord, zuid en west zie je de gigantische Rocky mountains. We zien de trail ridge road, en de resultaten van een bosbrand van zo een 60 hektare. Door een sigaret van een visser aangestoken. Ik kan de route zien die ik afgelopen drie dagen gelopen heb, inclusief Andrews glacier en alle prachtige bergmeertjes. Voordat we afdalen lunchen we, wat bij Dylan gepaart gaat met wat van de `green stuff`` een aanbod dat ik tot zijn teleurstelling af sla.
En dan is het afdalen. Waar de heenweg soms al echt lastig was is het afdalen alleen nog maar moelijker. Soms kan je alleen gaan zitten en je met handen en voeten zoveel mogelijk afremmen terwijl je naar beneden glijd. Dylan is minstens drie keer zo snel, de wiet heeft duidelijk invloed op hem. Terwijl hij hele lawines van rollende stenen veroorzaakt kijken andere klimmers hoofdschuddend toe. Hij stopt telkens om op mij te wachten terwijl hij tientallen fotos om zich heen schiet, met uitroepen als. `Ohhh I Love poeple on rocks`! Of, i know the Title for this picture. Three people struggling for there life terwijl hij ongegeneerd fotos maakt van mensen die zich in de meest benauwde posieties bevinden.
Maar Dylan is en blijft een uitstekende klimmer, dus om drie uur zijn we bijde weer veilig terug op de camping. Samen rijden we naar Estes park, terwijl hij in de bochten stuurt met zijn knieen zodat hij met zijn handen een sigaret aan kan steken. We drinken wat om onze overwinning te vieren en spreken af om in Caleforinie weer samen te gaan hiken. En dan moet ik helaas weer afscheid nemen. Hij mag dan de meest idioote Amerikaan zijn die ik tot nu toe ontmoet heb. Ik mag hem heel erg en ik heb niet vaak zoveel moeten lachen als deze dag. Gelukkig zie ik hem weeer in california. Want zoals dylan zij. ` ook al ben ik aan de andere kant van de states. Ik rij naar je toe om nog een keer zo een geweldige hike te maken`.
Al met al was Longspeak de mooiste ervaring tot nu toe. Het was lastig maar niet echt gevaarlijk. Ik denk dat je alleen door slecht weer, of hoogte zieke, en heel veel peg hier serieus in de problemen kan komen. Of je moet risico's nemen, zoals Dylan die op dezelfde manier afdaalt als dat hij auto rijd.
Terug op de camping ga ik voor het eerst maar eens hout sprokkelen voor een kampvuur. Niet omdat ik nou zo graag een kampvuur wil maar omdat werkelijk alle amerikaanse buren savonds een kampvuur hebben en ik de enige ben zonder. Kamperen zonder kampvuur is voor de Amerikanen denk ik het zelfde als wachten met een fietser inhalen op het moment dat er ook een tegenligger aankomt. Na een uur ploeteren zien de kinderen van de buren dat het niks gaat worden met mijn kampvuuur en vragen ze of ze mijn hout mogen hebben en eindigt mijn eerste en laatste poging voor een kampvuur.
En zo zijn er mensen in Rcokymountain NP die met het weggooien van een sigarret 60 hectare bos in lichter laaien kunnen zetten en mensen die na een halve liter benzine en 2 doosjes lucivers nog steeds zonder kampvuur gaan slapen. Net zoals er mensen zijn die dronken en stoned de berg op huppelen en mensen die met veel ervaring en goede voorbereiding alsnog halverwege moeten omkeren.
En toen had ik al bijna drie pagina's vol geschreven, veel meer dan iemand tijd en zin voor heeft om te lezen, maar korter kon ik deze waanzinnige week niet formuleren.
Ps Fotos van Dylan (fotograaf) komen later.
-
03 Oktober 2010 - 07:14
Pieter VdH:
Heelemaal niet te lang alleen maar leuk en spannend!
Dikke proficiat zouden ze in Belgie zeggen...:) -
03 Oktober 2010 - 07:18
Pieter VdH:
Heelemaal niet te lang alleen maar leuk en spannend!
Dikke proficiat zouden ze in Belgie zeggen...:) -
03 Oktober 2010 - 07:59
Alies:
didi wat schrijf je toch een prachtverhalen. ik ben bij helga aan t logeren die nieuwsgierig vraagt waarom ik zo moet lachen.aiaiai ik hoop echt dat ik ff mee mag in de kerstvakantie..
x -
03 Oktober 2010 - 12:10
Anneke:
Top dat je de top van Longspeak bereikt heb!
Weer eens wat anders dan een colletje op de fiets beklimmen.
Volgende uitdaging een kampvuur creëren?
Fiets/wandel en geniet lekker verder.
Groeten, Anneke -
03 Oktober 2010 - 12:11
Anneke:
Top dat je de top van Longspeak bereikt hebt!
Weer eens wat anders dan een colletje op de fiets beklimmen.
Volgende uitdaging een kampvuur creëren?
Fiets/wandel en geniet lekker verder.
Groeten, Anneke -
03 Oktober 2010 - 12:11
Anneke:
Top dat je de top van Longspeak bereikt hebt!
Weer eens wat anders dan een colletje op de fiets beklimmen.
Volgende uitdaging een kampvuur creëren?
Fiets/wandel en geniet lekker verder.
Groeten, Anneke -
03 Oktober 2010 - 12:11
Anneke:
Top dat je de top van Longspeak bereikt hebt!
Weer eens wat anders dan een colletje op de fiets beklimmen.
Volgende uitdaging een kampvuur creëren?
Fiets/wandel en geniet lekker verder.
Groeten, Anneke -
03 Oktober 2010 - 12:11
Anneke:
Top dat je de top van Longspeak bereikt hebt!
Weer eens wat anders dan een colletje op de fiets beklimmen.
Volgende uitdaging een kampvuur creëren?
Fiets/wandel en geniet lekker verder.
Groeten, Anneke -
03 Oktober 2010 - 12:11
Anneke:
Top dat je de top van Longspeak bereikt hebt!
Weer eens wat anders dan een colletje op de fiets beklimmen.
Volgende uitdaging een kampvuur creëren?
Fiets/wandel en geniet lekker verder.
Groeten, Anneke -
03 Oktober 2010 - 12:12
Grote Broer:
Wat een fantastisch verhaal en prachtige foto's! Echt stoer wat je allemaal doet, veel respect vanuit D-Town.
Trouwens, de Baus en ik hebben vrijdag allebei 70 euro gewonnen in casino, dus je weet wat je te doen staat in Las Vegas ;) -
03 Oktober 2010 - 12:14
Anneke:
Was een beetje ongeduldig, sorry dat ik er nu 6 x op sta, hoop dat je het kan weghalen, want het is wel top, maar zó top...........
Bye -
04 Oktober 2010 - 07:57
Omoes :
I zat me buikpijn te lezen Op eens realiseerde ik me dat het goed was afgelopen anders had je dit reis verslag niet kunnen versturen Die foto's laten zien dat mijn buikpijn gerechtvaardigd was. tot de volegnde keer Zoen omoes. -
04 Oktober 2010 - 10:04
Marjolijn:
ik heb de andrew gletscher opgezocht. Wat een uitgestrekt gebied, en wat een mooie belevenis, met de zonsopgang. het lijkt me wel eenzaam in je eentje, dus fijn dat je een maat had. Vind je het ook zo heerlijk als je eenmaal terug weer planten om je heen hebt? Was het niet koud op die hoogte?Nu weer fietsen. sterkte en wees voorzichtig. Nog drie weken dan hebben wij herfstvacantie -
04 Oktober 2010 - 18:04
Annette :
weer zo'n prachtig verslag, dat kan niet lang genoeg zijn! Blij dat je hier heelhuids vanaf gekomen zeg, het zag er spectaculair uit. Ik vrees dat de Alpen erg tegen vallen,
Liefs Annette -
04 Oktober 2010 - 18:08
Paulien:
Ha Diederik,
Ik zou niet met die Dylan mee de bergen in durven, brrrrr! Hoewel, hier in NL kan met de bus reizen ook al een avontuur zijn: Een passagier heeft de sleutel van een dronken buschaufeur uit het contact gehaald. De groep reizigers wilde niet meer verder met deze slingeraar :) Hij had veels te veel op en is per direct ontslagen.
Je foto's zijn erg mooi, maar je verhalen over richels waar je vanaf waait vind ik griezelig. Pas maar goed op en blijf boven! Veel plezier bij je volgende avontuur. Paulien -
05 Oktober 2010 - 10:59
Daan:
Hee man wat leuk om weer zo'n verslag van je te lezen :) je schrijft nog droger dat je praat en het is erg grappig :P
veel plezier en ga zo door ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
