Laatste dagen In de Rockys
Door: diedopdefiets
Blijf op de hoogte en volg Diederik
09 Oktober 2010 | Verenigde Staten, Montrose
En dan begint het fietsen weer. Soms wordt ik er bijna weemoedig van. Het is nog zo ver! Maar goed in de namiddag nader ik een dorp dat Nederland heet. Vlak voordat ik naar binnen rijd begint het te regenen, en dat na één week zon! Dit kan geen toeval zijn, maar helaas blijven Fietspaden en andere nederlandse luxes uit.
Terwijl ik ergens Wifi zoek ontmoet ik Rick die hier bomen kapt voor 20 dollar per uur. Met een half oor luister ik naar zijn 200 andere banen die hij gehad heeft, inclusfies salaris specifikaties, terwijl ik mijn email chek. Gelukkig weet hij ook nog wat zinnigs te vertellen namelijk dat er een Oktober fest aan de gang is, om de nederlandse afkomst te vieren. En wij in europa maar denken dat dat een Duitse traditie is.
Nadat ik mijn tent ergens verstop in het bos kom ik savonds dan ook terug om eens een kijkje te nemen bij dit nederlandse Oktober fest. Voor het eerst sinds tijden kan ik weer Bier bestellen zonder gezeur. Ik maak kennis met twee andere touristen Bren en Bryen en samen kijken we hoe de andere aanwezige gasten aardig wat bier achter over gieten. Na nog een life optreden van een best aardige band is het 1 uur en vind ik het tijd om in het stikke donker de zoektocht naar mijn tent te beginnen.
De volgende dag is een ramp. Bergop bergaf, regen, kou, en dan een dorp Central city waar een bewoner gillend komt aanrennen om te zeggen dat in dit dorp fietsen verboden is. Waarom wil men niet zeggen maar ik vermoet dat het een negatiefe invloed heeft op het dorpsbeeld. Central City moet de `poel des verderf` van Colorado uitstralen, het is namelijk het enige dorp waar gokken is toegestaan. Om nog meer vermaak te bieden aan de goktoeristen hebben ze de `Celtral city Parkway` aangelegd. Een brede vierbaans weg waar nog geen auto per minuut langs komt en waar je zo hard mag rijden als je wil. Fietsers natuurlijk niet toegestaan maar dat geld ook op de normale highway richting George Town dus terwijl ik lekker toch op de parkway rij geniet ik van moterrijders die met 200km per uur langs komen racen.
Ik red het niet niet tot Georgetown dus ben ik gedwongen om mijn tentje op te zetten op de picknik plaats langs de snelweg. Ik ben zo moe dat ik gelijk in slaap val maar midden in de nacht wordt ik wakker als er in eens een zaklantaren op mijn tent wordt gericht. Ik schrik me helemaal kapot! Gelukkig is het maar politie. Nadat hij een donderpreek houd en een kwartier telefoneert om mijn naam te chekken op eerdere overtredingen, moet hij me weg sturen van zijn meerdere maar begrijpt hij ook wel dat ik om 1 uur snachts niet verder ga fietsen.
De rest van de nacht doe ik geen oog meer dicht en om 6 uur stap ik maar op de fiets voor een etappe die bijna in zijn geheel langs de snelweg loopt over een frontage road langs verlaten ski gebieden. Als de snelweg in een tunnel verdwijnt moet ik over de Loveland pass van 3750 meter hoog terwijl tankwagens met benzine aan boord mij gezelschap bieden. Als ik s´avonds mijn tent verstop op een gesloten camping heb ik twee dagen lang met niemand gesproken, de gillende bewoner uit Blackhawk en de Politie man buiten beschouwing gelaten.
De volgende dag gaat weer eens over een pas van 3500 meter maar voor de rest is het weer een saaie deprimerende omgeving. S´avonds fiets ik 12 kilometer heen en terug in het donker om uit eten te gaan in het dichtsbezijnde dorp, niet echt omdat ik behoefde heb aan lekker eten maar meer uit behoefde om met iemand te praten. Ik tref het goed en beleef een gezellige avond met het mexiaanse personeel, ik ben de enige klant.
Langzamerhand zijn de hoogtepunten van de dag de momenten dat ik een onbeveiligd draadloos netwerk vind om mijn email te bekijken en mensen van thuis te spreken. Erg gezellig, maar dat kan toch niet de bedoeling te zijn. Na 40 geweldige dagen kan ik nu al 5 dagen eigenlijk niet meer genieten van het reizen. Ik krijg het gevoel dat de mensen in Colorado niet zo van touristen houden en ten ijnde raad hang ik dus maar een Amerikaans vlaggetje aan me fiets die ik na één dag ook maar weer snel verwijderd. Dit is bullshit.
En dan wacht mij de Cottenwood pass, 3700 meter dus niet iets heel bijzonders op het eerste gezicht maar dit keer start ik op 2400 meter waardoor ik 1300 hoogte meters moet maken. Het regent de hele ochtend en het doet me allemaal erg denken aan de Silvretta pas in oostenrijk die ik tweejaar geleden beklom met Marc. Helaas zal er dit keer geen Friet met Bradwurst op de top zijn. Rond de 3300 meter veranderd de regen in natte sneeuw wat de klim niet plezieriger maakt. En dan ben je op de top en begint de zon in eens met schijnen. En dat is niet het enige goede nieuws. De asvalt weg word een gravelroad waardoor ik een geweldige afdaling beleef terwijl de modder omhoog vliegt ik kuilen ontwijk en zo hard mogelijk door de bochten ga. Dit is het echte fietsen! De santos en ik hebben alleen wel een andere kleur beneden aangekomen.
Terwijl ik me tent weer verstop in het bos gaat het regenen en waaien. Hard waaien terwijl de bliksem om de 10 seconden mijn tent verlicht. De eerste serieuze storm! Maar het doet me niks. Ik leer nog wat spaans terwijl ik in lekker in mijn warme slaapzak lig in een tent die niet lekt, teminste als alle haringen in de grond blijfen steken wat met deze wint niet het geval is dus de volgende ochtend is alles drijf en drijf nat. Gellukig is er een stak blauwe hemel en zo kan je in 24 uur 5 verschillende type weer hebben.
En dan kom je aan bij een kloof waar nog nooit iemand van gehoord heeft, (Black Canyon of the Gunnissen) maar die werklijk prachtig blijkt te zijn! Nog geen 500 meter breed en 600 meter diep, en zwart. Terwijl ik een film kijk in de Visiter Centre over het ontstaan en de geschiedenis van deze streek begint alles er weer wat rooskleuriger uit te zien. Monument valley op 4 dagen fietsen. Grand canyon op 7 dagen fietsen. En het belangrijkste. Nog geen 1000 km verwijderd van Las Vegas:)!
Terwijl ik ergens Wifi zoek ontmoet ik Rick die hier bomen kapt voor 20 dollar per uur. Met een half oor luister ik naar zijn 200 andere banen die hij gehad heeft, inclusfies salaris specifikaties, terwijl ik mijn email chek. Gelukkig weet hij ook nog wat zinnigs te vertellen namelijk dat er een Oktober fest aan de gang is, om de nederlandse afkomst te vieren. En wij in europa maar denken dat dat een Duitse traditie is.
Nadat ik mijn tent ergens verstop in het bos kom ik savonds dan ook terug om eens een kijkje te nemen bij dit nederlandse Oktober fest. Voor het eerst sinds tijden kan ik weer Bier bestellen zonder gezeur. Ik maak kennis met twee andere touristen Bren en Bryen en samen kijken we hoe de andere aanwezige gasten aardig wat bier achter over gieten. Na nog een life optreden van een best aardige band is het 1 uur en vind ik het tijd om in het stikke donker de zoektocht naar mijn tent te beginnen.
De volgende dag is een ramp. Bergop bergaf, regen, kou, en dan een dorp Central city waar een bewoner gillend komt aanrennen om te zeggen dat in dit dorp fietsen verboden is. Waarom wil men niet zeggen maar ik vermoet dat het een negatiefe invloed heeft op het dorpsbeeld. Central City moet de `poel des verderf` van Colorado uitstralen, het is namelijk het enige dorp waar gokken is toegestaan. Om nog meer vermaak te bieden aan de goktoeristen hebben ze de `Celtral city Parkway` aangelegd. Een brede vierbaans weg waar nog geen auto per minuut langs komt en waar je zo hard mag rijden als je wil. Fietsers natuurlijk niet toegestaan maar dat geld ook op de normale highway richting George Town dus terwijl ik lekker toch op de parkway rij geniet ik van moterrijders die met 200km per uur langs komen racen.
Ik red het niet niet tot Georgetown dus ben ik gedwongen om mijn tentje op te zetten op de picknik plaats langs de snelweg. Ik ben zo moe dat ik gelijk in slaap val maar midden in de nacht wordt ik wakker als er in eens een zaklantaren op mijn tent wordt gericht. Ik schrik me helemaal kapot! Gelukkig is het maar politie. Nadat hij een donderpreek houd en een kwartier telefoneert om mijn naam te chekken op eerdere overtredingen, moet hij me weg sturen van zijn meerdere maar begrijpt hij ook wel dat ik om 1 uur snachts niet verder ga fietsen.
De rest van de nacht doe ik geen oog meer dicht en om 6 uur stap ik maar op de fiets voor een etappe die bijna in zijn geheel langs de snelweg loopt over een frontage road langs verlaten ski gebieden. Als de snelweg in een tunnel verdwijnt moet ik over de Loveland pass van 3750 meter hoog terwijl tankwagens met benzine aan boord mij gezelschap bieden. Als ik s´avonds mijn tent verstop op een gesloten camping heb ik twee dagen lang met niemand gesproken, de gillende bewoner uit Blackhawk en de Politie man buiten beschouwing gelaten.
De volgende dag gaat weer eens over een pas van 3500 meter maar voor de rest is het weer een saaie deprimerende omgeving. S´avonds fiets ik 12 kilometer heen en terug in het donker om uit eten te gaan in het dichtsbezijnde dorp, niet echt omdat ik behoefde heb aan lekker eten maar meer uit behoefde om met iemand te praten. Ik tref het goed en beleef een gezellige avond met het mexiaanse personeel, ik ben de enige klant.
Langzamerhand zijn de hoogtepunten van de dag de momenten dat ik een onbeveiligd draadloos netwerk vind om mijn email te bekijken en mensen van thuis te spreken. Erg gezellig, maar dat kan toch niet de bedoeling te zijn. Na 40 geweldige dagen kan ik nu al 5 dagen eigenlijk niet meer genieten van het reizen. Ik krijg het gevoel dat de mensen in Colorado niet zo van touristen houden en ten ijnde raad hang ik dus maar een Amerikaans vlaggetje aan me fiets die ik na één dag ook maar weer snel verwijderd. Dit is bullshit.
En dan wacht mij de Cottenwood pass, 3700 meter dus niet iets heel bijzonders op het eerste gezicht maar dit keer start ik op 2400 meter waardoor ik 1300 hoogte meters moet maken. Het regent de hele ochtend en het doet me allemaal erg denken aan de Silvretta pas in oostenrijk die ik tweejaar geleden beklom met Marc. Helaas zal er dit keer geen Friet met Bradwurst op de top zijn. Rond de 3300 meter veranderd de regen in natte sneeuw wat de klim niet plezieriger maakt. En dan ben je op de top en begint de zon in eens met schijnen. En dat is niet het enige goede nieuws. De asvalt weg word een gravelroad waardoor ik een geweldige afdaling beleef terwijl de modder omhoog vliegt ik kuilen ontwijk en zo hard mogelijk door de bochten ga. Dit is het echte fietsen! De santos en ik hebben alleen wel een andere kleur beneden aangekomen.
Terwijl ik me tent weer verstop in het bos gaat het regenen en waaien. Hard waaien terwijl de bliksem om de 10 seconden mijn tent verlicht. De eerste serieuze storm! Maar het doet me niks. Ik leer nog wat spaans terwijl ik in lekker in mijn warme slaapzak lig in een tent die niet lekt, teminste als alle haringen in de grond blijfen steken wat met deze wint niet het geval is dus de volgende ochtend is alles drijf en drijf nat. Gellukig is er een stak blauwe hemel en zo kan je in 24 uur 5 verschillende type weer hebben.
En dan kom je aan bij een kloof waar nog nooit iemand van gehoord heeft, (Black Canyon of the Gunnissen) maar die werklijk prachtig blijkt te zijn! Nog geen 500 meter breed en 600 meter diep, en zwart. Terwijl ik een film kijk in de Visiter Centre over het ontstaan en de geschiedenis van deze streek begint alles er weer wat rooskleuriger uit te zien. Monument valley op 4 dagen fietsen. Grand canyon op 7 dagen fietsen. En het belangrijkste. Nog geen 1000 km verwijderd van Las Vegas:)!
-
09 Oktober 2010 - 15:33
Omoes :
Goed dat je steeds weer volhoudt
Als ik die fiets zie bewonder ik je dat je hem steeds weer opgeladen krijgt en vraag ik me af of je wat je nodig hebt ooit kunt vinden.
je zult wel nooit meer over DE amerikanen spreken De veschillen zijn enorm, zowel mensen als landshap. We leven allemaal erg met je mee en volgen de berichten nauwkeurig. De agenten en de lamp had je vader al verteld zo snel gaat dat. Tot een volgend bericht liefs van opa en Omoes
-
09 Oktober 2010 - 16:05
Marjolijn:
Ik heb je net gemaild en zie nu pas je update. heerlijk, een levensteken, dank je wel -
09 Oktober 2010 - 16:38
Paulien:
Ha Diederik,
Jammer dat je in een dip zat (zit?)! Maar ook weer niet zo gek natuurlijk, na een dikke maand wordt al dat reizen 'gewoon', het nieuwe en spannende gaat eraf. En je doet het ook nog allemaal in je eentje!
Ik bewonder je doorzettingsvermogen en ik denk dat je jezelf maar eens lekker moet trakteren op een paar dagen rust op een mooie plek, met een heeeeerlijk bed. Dat kom je vast wel tegen, kun je mooi verzinnen wat je volgende stap wordt.
Hou je taai en zet hem op! Paulien -
09 Oktober 2010 - 18:48
De Baus En De Baas:
Hee Died, bel even als je in Las Vegas bent, dan komen wij even ingevlogen om samen met jou een casino leeg te spelen!
Houdoe,
Mitchel en Benji -
09 Oktober 2010 - 22:45
Annette:
Goed hoor dat je nog met humor ook de mindere dagen weet te beschrijven. Dat houd je op de been. Wat heerlijk dat de mooie natuur je ook telkens weer weet te bekoren, de plaatjes zijn schitterend, Ook goed dat er zo iets is onbeveiligd draadloos netwerk!
groeten Annette -
10 Oktober 2010 - 08:18
Pappa:
Ik heb op google vele foto´s van de Black Canyon bekenen, indrukwekkend!
Een link bracht mij naar wikipedia, waar het ontstaan van die opvallende lijnstruktuur in de rotsen wordt beschreven. Een en ander als gevolg van magma, lava, dat omhoog komt.
Goede tocht, pas goed op jezelf en je trouwe makker Santos. -
10 Oktober 2010 - 11:33
Marjolijn:
"Hoe zou het nu gaan? "Waar lig je te slapen? (bij jou is het half vijf 's ochtends). Mooi beschreven , ik ben zo blij als ik lees dat je dan weer door de dip heen bent, wanneer je weer beleeft hoe mooi het daar kan zijn. De zon gaat weer op. En dat je zo behaaglijk ligt terwijl het buiten onweert. Dat is een kracht. Willem heeft een boek gelezen over de dramatische gebeurtenissen in die omgeving. (de overgave van Arthur Japin). Ik denk dat dat ook op de een of andere manier doorwerkt in de sfeer in dit gebied. Sterkte op je tocht op eigen benen. En wees alert. -
10 Oktober 2010 - 17:17
Micha:
Indrukwekkend: fietsen, bier en gokken: wat een leven! Je hebt van Marius denk ik wel gehoord dat wij een super-tour hebben gemaakt in Laos maar dan zonder gokken. Wel veel bier.Doe je best! groet em sterkte, Micha -
10 Oktober 2010 - 20:24
Ellen:
Ha Diederik,
Wat goed dat je steeds schrijft! Respect dat je je zo goed redt in al die barre omstandigheden. Hoop dat dat weer beter worden, leuke mensen, wat meer warmte, dat soort dingen.
Alvast veel plezier gewenst in Vegas, maar eerst nog even wat meer kilometers wegtrappen. Take care! -
11 Oktober 2010 - 08:33
Pieter VdH:
Ongelofelijk wat je allemaal meemaakt en zo flink!Het ziet er goed uit, 1000 km is niets meer...
Grand Canyon is fantastich, ik ben er met Grey Hound geweest vanaf New York op weg naar LA, op jou leeftijd, veel minder sportief dus, maar ook heel erg leuk!!!
We leven mee, je neven en nichten zijn ook vol bewondering,
Pieter -
11 Oktober 2010 - 09:06
Jos Roodbol:
Ik lees je verslagen ook sinds kort. Wat een geweldige reis, en je hebt zeker niet de gemakkelijkste route uitgezocht; wat een afzien soms. Nog even volhouden en dan kun je bijkomen op heerlijke stranden. Jos -
11 Oktober 2010 - 23:18
A.f.r. Ukken:
veel bewondering voor je!
ga zo door.
greets ukken -
12 Oktober 2010 - 15:00
Marjolijn:
stemmige, herfstige foto's. prachtige belichting door het donker licht contrast. Bij die passen zie je er nog erg monter uit. -
13 Oktober 2010 - 10:05
Oma Lies:
Gisteren las ik over je eindwerkstuk. Weet je nog al die nfietsers giskes,beaumont.....
of te wel:verwerven van een ander stuk wereld...........een doordenkertje. Ik lees alles weer opnieuw....... -
15 Oktober 2010 - 14:17
Anneke:
Ha Died,
Herken wel wat uit Marc z'n verhalen als je zo vertelt over 2 dagen geen (echt) mens gezien te hebben.
Het zijn werkelijk bergen en dalen.
Geweldig hoe je de passen neemt en zo'n afdaling geeft dan weer goede moed.
Op naar de Valley, Canyon en Las Vegas (het pokeren van thuis is hier niks bij vergeleken).
Fiets lekker verder op jouw Santos en geniet!
Groet,
Anneke -
16 Oktober 2010 - 12:00
Marjolijn:
Hoi Diederik, Rijd je nu door de desert en ben je al bijna bij de Gran Canyon ? Als het nou maar niet tegenvalt. Al die moeite ---(Ik hou persoonlijk, met mijn kleine radius, meer van open land. Watervallen zijn wel mooi, maar bij een rivier zie je door alle bomen en bochten maar een klein stukje van het water. Maar het idee dat daar een rivier met bergwater stroomt naar laagland vindt ik wel mooi. En dat het grenst aan de woestijn moet ook bijzonder zijn. doet een beetje aan Johannes de Doper denken)----. Ach het zal toch erg mooi zijn denk ik nu. ik hoop dat je ervan geniet :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
